mustafa islamoğlu'nun mahmut sami efendinin vefatı üzerine yazdığı şiir. canım öksüz bıraktı göğümden aktı canımölümsüzlük tacını başına taktı canımşimdi sevdanın tahtı neylesin böyle bomboşaşkın zorlu yolunda son bir duraktı canımseni böyle apansız 'gayrı gel'e koşturanbir ömür kavrulduğun sonsuz firaktı canımbiricik bakışınla yeşerdi kaç kerbelaki sen nazar etmeden içim kuraktı canımölüm senin olmadan sevmemiştim bu kadarbir kez sığazlamışsın yüzü apaktı canımeti kemiği bir hoş yele mi savurdun oydost gelmiş diye toprak kınalar yaktı canımbakışınla yıkanmak bir hayal oldu şimdigönüle saplansa da gözden ıraktı canımateşin bir hükmünün kalmadığı dünyadagidişin yeryüzünün külünü yaktı canımyaralı kuşlar artık uçmayı unutacakbunca yetim serçeyi kime bıraktı canım
siir yazacagina biraz istifade etmeye calissaymis dedirten siirdir. sami efendi ile isimlerini yanyana gorunce bile kanim cekiliyor.
kendine zemin bulma çabasıdır. sami efendinin yolundan gidenlerin başını bile çevirip bakmayacağı yalakalik ve yaltaklanma girişiminden ibarettir.
