mütebessim

gülümseyen, güleç kimseler için kullanılan bir sıfat.

bu sıfatı hak edenler genelde iyi insanlardır.

çiçeği burnunda yazar, ya da burnu çiçekte. fark eder mi? etmez mi? göreceğiz, belki göremeyiz. (*)

bana bu lakabı takan bir arkadaşım var... nickimde uyuyor olsa gerek. hoşuma gidiyorum seviyorum bu lakabımı. :) ama birsen ateş'in mütebessim şiirini paylaşmak istiyorum.teverrüm oldum hasretindenmuvakkat de ne olurgayet beliğ bu dertmestur değil ortada mecruh yüreğim özlemindenbedbahtım kül benizli ne kadar süre geçtiavdet etmene mukabilmuhterizim olsan da yanımda bir tenezzühte ben geleyimbiliyorsun olsa da her şey engel tasavvur eder dururum söyle ne vakit saadettebessüm ettir mütebessim ayaklarımı yerden kestirsükuta boğuldum çığlık çığlığa gel ne olur galebe çalayım tüm ayrılıklara mayışıp kalayım yollarına hisset beni mülahazalarında eseflerimi doldur götür çuvallara beni sonsuz hazlara sar ne olur..... diyor şair.

mütebessim olmak, dengede yaşaması gereken insan için müthiş bir denge imtihanı, klas bir duruştur.somurtup insanları kendinden uzaklaştırmaz,kahkahayla basitlik sergilemez güzel insan. gülüşünü setrettiği için tebessümünde bir ruh, bir asalet vardır.

imam hatipte bir hocam şöyle demişti anı defterinde:"gül yüzlü tebessümlerin sahibesi olarak tanıdım seni"yani sanırım böyleydi...

bir huzur nişanesi olarak yüzde gözlemlenebilen uzun süreli tebessüm etme halidir.