bir kelebeğe sorsanız yaşlandığımı anladığım an kozadan çıktığımı andır der sanırım. biz insanlarsa kozaadan çıktığımızda öyle çok kolay farkına varmayız, kanatlarımızın güzelliğine aldanıp. bir gün; ama bir gün o sonu gelmesin dilediğimiz kanat çırpışlarımızın bizi yorduğunu fark ederiz, hangi çiçeklerin üzerine konduğumuzu hatırlayamaz olmuşuzdur ve ayaklarımız yere değsin isteriz, sonra aşağıdan birer birer yere inen kelebekleri seyrederiz. sanırım hayatın seyrine aşağıdan baktığımız o an yaşlandığımızı anladığımız andır. ve kanat çırpmayı bırakmışızdır.