neyi? diye sordurur. unutmak var, unutmak var. bunu sormadan unuttuğumuz şeyler de genelde günlük hayatın içerisinde kaçırdığımız anlar oluyor.
bazen zihnen ve kalben bir yükten kurtulmak, normale dönmek, iyileşmek
senai demircinin "sen ve son" şiirinde şu şekilde kullandığı kavram."unutmak ne dipsiz bir seydir ki, unutanlara unuttuklarını bile unutturuyor.. unutulmak ne acı bir seydir ki, unutulanin unutulusuna aglayisini kimse hatirlamiyor. unutustan cikarildik her birimiz ,yüzümüz gün yüzüne degeli ,tenimiz günese eriseli beri, unutulmaktan alindik unutmaktan sakindik,hatiri sayilir olduk ,ne var ki, unutmak yasamak kadar elimizin altinda,ve unutulmak ölüm kadar yanibasimizda.. ölüm bizi geldigimiz yere ,nisyana götürüyor tekrar...ölüm unutuslara gömüyor yüzümüzü tenimizi tanidiklarimiza yabanci kiliyor,yasarken ölümü anmiyoruz o yüzden yasarken ölümle aramiza sahte uzaklar koyuyoruz unutulmak korkusu bu en cok unutulacagimizi unutuyoruz ve ve herkesin unuttugu anlarda hatırlanmaya deger olmadigimiz zamanlarda hatirimizi tek sayanin yaradanimiz oldugunu cabucak unutuyoruz.... "
hemen hemen birçoğumuzun başardığını iddia edip, aslında hiç de başaramaması durumdur.
