bugün bir mecliste tanışma muhabbetinde konusu açılınca iki aylık kız çocuğu olan bir babayı dinledik. yani ben şimdiye kadar sadece bir arkadaşımın eşine bakarken gözlerinde böyle bir şey görmüştüm. anlatırken henüz tanıştığım beyefendinin gözleri öyle parladı ki... benim gözlerim doldu. ne diyeceğimi, nasıl tarif edeceğimi hala bilemiyorum.
biz çocuklarımıza sahip olmayız, onlar da biz de rabbimize aitiz. evlatlarımız bize emanet edilmiş allah'ın kullarıdır sadece.
:)
erkek çocuğa sahip olmakla oldukça zıt bir haldir zannımca. türlü türlü yorumlar var bu konuda bir baba için merak konusu. nasipse yakında bu merak nihayet bulacak :)
ya şuan aklıma geldi bir yazayım dedim kızım doğmadan tam 1 ay önce attığım enteri karşıma düşüverdi hemen yukarıda :) . zannımda % 10000 haklı çıkmışım. erkek evladım varken baba değilmişim. kızım hayatımın dönüm noktası olmuş olabilir. allah her babaya ziyadesiyle kız çocuğu nasip eylesin. sağlıklı mutlu huzurlu yaşayın efendim. :)
kız çocuğu babasıyım, kızımı seviyorum. ona her zaman güleryüzle bakmaya çalışıyorum. bir şey anlatmaya çalıştığında (ki bildigi kelimeler toplamda 20 yi geçmez) bütün vücudumla ona dönüp dikkatle dinliyorum. daha sonra onu takdir ediyorum, yüreklendieiyorum, öpüyorum, saçını okşuyorum.
yaramazlık yaptığında (ki çok sever, ben de öyleymişim zaten) sırf yaptığının yanlış olduğunu anlaması için kaşlarımı çatıyorum, ses tonunu kalınlaştırıp uyarıyorum. yaramazlığı bıraktığı anda hemen yüzümü değistiyor tekrar gülümsemeye başlıyorum.
ne var ki çocuğumla her türlü münasebetimi katı bir mantıkla oluşturabiliyorum istemsizce. yani kızdığım zaman gerçekten kızdığımı hissedemiyorum, sevdiğim zaman gerçekten sevdiğimi hissedemiyorum. sadece o an kızmam gerekiyor diğer an sevgi göstermem gerekiyordur.
bir abim kız babası olmak nasıl bir şey diye sorduğunda, iyi işte eve gelince istediğinde oynuyoruz, evin içinde koşturuyoruz, biraz zorluyor falan demiştim.
şaşırdı. ben sana ne yaptığınızı sormuyorum kız babası olmak nasıl bir duygu onu soruyorum dediğinde sorduğu soruyu tam olarak algılayamadigimi fark ettim.
velhasıl bir insanın yaşadığı hayata ve içinde bulunduğu duruma ilişkin içinde canlı duygular barındırabilmesi çok güzel bir nimet. bu nimetler içerisinde de kız babası olmanın verdiği hazzı hissedebilmek en üstün olanlarından biri olsa gerek. bunu tadan şükür namazı kılmalı.
yaramazlık yaptığında (ki çok sever, ben de öyleymişim zaten) sırf yaptığının yanlış olduğunu anlaması için kaşlarımı çatıyorum, ses tonunu kalınlaştırıp uyarıyorum. yaramazlığı bıraktığı anda hemen yüzümü değistiyor tekrar gülümsemeye başlıyorum.
ne var ki çocuğumla her türlü münasebetimi katı bir mantıkla oluşturabiliyorum istemsizce. yani kızdığım zaman gerçekten kızdığımı hissedemiyorum, sevdiğim zaman gerçekten sevdiğimi hissedemiyorum. sadece o an kızmam gerekiyor diğer an sevgi göstermem gerekiyordur.
bir abim kız babası olmak nasıl bir şey diye sorduğunda, iyi işte eve gelince istediğinde oynuyoruz, evin içinde koşturuyoruz, biraz zorluyor falan demiştim.
şaşırdı. ben sana ne yaptığınızı sormuyorum kız babası olmak nasıl bir duygu onu soruyorum dediğinde sorduğu soruyu tam olarak algılayamadigimi fark ettim.
velhasıl bir insanın yaşadığı hayata ve içinde bulunduğu duruma ilişkin içinde canlı duygular barındırabilmesi çok güzel bir nimet. bu nimetler içerisinde de kız babası olmanın verdiği hazzı hissedebilmek en üstün olanlarından biri olsa gerek. bunu tadan şükür namazı kılmalı.
