nedense bu insanlara karşı bir muhabbet duyulur. şiir ruhun heykeltraşı gibi birşey galiba , yada ne bileyim torna tezgahı yada cnc makinesi gibi birşey
(bkz:şair ruhlu insan)
arkadaşlarıma küçük sürpriz niyetine şiir yazınca baya hoşlarına gidiyor. hani beni sevdiklerinden mi yoksa şiir güzel olduğu için mi bilmiyorum ama ikimizden birinin sevildiği ortada. temennim sevgilerinin bana karşı olması yönünde.şiir yazan veya şiir seven insana karşı duyulan bu muhabbetin temeli aslında bu insanın duyguları anlama veya duygulara göre tavır takınma huyuna sahip olabileceğini düşünme yönünde. yani ben bu kişiye kendimi anlatmaya çalışsam o beni anlar diye içten içe bir güven oluşur içlerinde. he tabi bunun tam zıttının da olabileceği gerçeği unutulmamak şartı ile. nefret edilmesine bile sebep olabilir. sonuçta her insan şiir veya şair sevmez.
(bkz:birküçüktebessüm)kanıtı, adıma soyadıma akrostiş yazıp whatsapptan göndermesi. mesajı gördüğümdeki tepkim:- ooww inanılmaz bi şey bu?! ben olsam üşenirdim helal olsun. :)
yaşamdan kendisine en güzel deseni reva gören insan. i̇nsan bu ya, bir şeyler edinir, ruhu ve vicdanı için, nazarı ve kalbî için, iş bu insan en güzel şeyi sevmiştir. şiirden çok şiir yazmasını seven biri olarak derim ki; şiiri seviniz, şiiri sevin ki ruhunuza ayna tutun dizelerin öncülüğünde. bu arada şiir yazmayı sevince, şiiri sevmek boyun borcu ve yürek bağı oluyor. bunu da not düşelim de, sonra kâri demesin, bu hıyar ne diyor diye. şiire değen bir insan güzel insandır ve şiiri şair gözeterek sevmeyiniz lütfen. şiir içinde bir ideoloji vardır ama ideolojiler şiirden müteşekkil değildir. şaire imân etmeyin, şiire inanın.
şairane ruhlu hatta abartırsak eline kalem alırsa yazabilecek düzeyde şiire gönül vermiş insan.(bkz:şiir sevmediğim için benden bu kadar)
