dinde ya da tasavvuf'ta uydurulmuş olan bir yoksulluk övgüsü.
müslüman iki dünyasını da imar eder, sırf ahiret için ya da sırf dünya için yaşamaz. o ikisini de dengeler öyle yaşar.
(bkz:tek kanatlı kuş uçamaz)
tasavvufta dervişlerin dünya malına göz dikmeyip, az olanla yetinmesi manasında kullanılır.insanoğlu yaratılışı gereği mala, mülke düşkündür ve dünyalık makam sahibi olabilmek için aşırı derecede hırslıdır. kur'an-ı kerim'deki "nefsani arzulara; kadınlara, oğullara, yığın yığın biriktirilmiş altın ve gümüşe, sağmal hayvanlara ve ekinlere karşı düşkünlük insana çekici kılındı.bunlar dünya hayatının geçici menfaatleridir.halbuki varılacak güzel yer allah'ın katındadır."(3/14) ayeti bu duruma işaret eder.ancak ayette de belirtildiği gibi bütün bunlar geçicidir ve en güzel makamlar allah katındadır.dervişler bu durumu sürekli aklında tutmak ve bunu yaşam tarzı haline getirmeye çalışmaktadırlar.tabi ki müslümanlığın şartlarından olmayan bu durum insanların mal ve mülk sahibi olmasını hepten yasaklamaz.kişi servet sahibi olabilir, önemli olan servetin kendisine sahip olmaması ve hz.osman, hz.ebubekir (radıyallahu anhüm) gibi infak etmeyi bilmesidir.
