doğunun limanları

tünelin ucunda bir ışık göremese de ışığın varlığına inanan bir adamın hikayesini anlatan amin maalouf romanı. orijinal adı ''les echelles du levant''

kitap evdeki kütüphaneye girdiğinde ilkokul 4. sınıftaydım. gördüğümde neyse biraz büyüyünce okurum demiştim. büyüdüm, okudum. sonra niye bu kadar ertelemişim ki diye kızdım kendime. (*) ve kitap bittiğinde müthiş bir şekilde beyrut'u görmek istedim. bir de yazarı bulup neden böyle bitirdiniz ki demeyi.

ayrıca (bkz:elbet bir gün buluşacağız)

amin maalouf'un bir tebessüm bir hüzün iniş çıkışlarıyla dolu romanı.

okurken bir şey olmuyor ama bitince zihinde birkaç soru bırakıyor. önümüze çok güzel tarih ve bu süreçte yıpranan devrimci bir insanın duygu tahlilleri geliyor. yine dönüp dolaşıp aynı cümleye geliyor coğrafyayı kaderle düğümlüyoruz.

-- i̇ktibas --

çok yüksek sesle konuşanlar, hareket yeteneklerini yitirirler.

artık yoluma bir engel çıkmayacağı duygusuna sahiptim. engel yolmuşcasına yürümem yeterliydi.

-- i̇ktibas --

bir başkası olsa, derler ya, "içini döktüğü için"rahatlardı, ben rahatlamadım! öfkeliydim, kendime karşı öfkeliydim, bana hep böyle olur. kelimelerin tadını unutacak kadar uzun süre susarım ve birden bent yıkılır, içimde ne varsa, tuttuğum ne varsa boşaltırım, bitmez tükenmez bir gevezelik başlar; daha çenemi kapamadan pişman olmuşumdur bile.

çok güzel olmasa da okuyunca vakit kaybı diye düşündürtmedi buna da şükür.