kaze tachinu

hayao miyazaki nin son filmi.


(bkz:the wind rises)
(bkz:rüzgar yükseliyor)

--- iktibas ---

the wind rises, uçaklara bir hayli ilgili olan ve bir gün uzman bir uçak tasarımcısı olmanın hayallerini kuran başkahraman jiro'nun hikayesini ele alıyor. jiro'nun en büyük idolü bu alanda tanınmış bir uzman olan, alpler'in ötesindeki caproni'dir. caproni işlerinin estetik güzelliği ve muazzam teknik becerisiyle bu alanın önde gelen isimlerinden biri olmuştur. çocukluğundan beri görme sorunları yaşayan jiro, 1930'ların sonundan önemli bir kurumun uçak departmanına girmeyi başarır. zaman ilerledikçe başarısı patronlarının da ilgisini çeker ve onu istediği gibi tasarım yapması konusunda özgür bırakmaya karar verir. i̇kinci dünya savaşı başlamak üzeredir ve jiro'nun hayatında birçok şeyi değiştirecektir.

--- iktibas ---

fragman için; (http://www.youtube.com/watch?v=imtdgdgob6q)

anti parantez bir bilgi, filmin türkiye'de vizyona girip girmeyeceği belli değil ama 13-23 şubat tarihleri arasındaki !f i̇stanbul uluslararası bağımsız filmler festivali'nde gösterime girecekmiş. festival 27 şubat-2 mart tarihleri arasında da ankara ve i̇zmir'de olacak.

festival programı buradan takip edilebilir. (http://www.ifistanbul.com/tr/)

başka sinema mart ayı programında yer alıyor.
(http://www.baskasinema.com/filmler/the-wind-rises)

!f i̇stanbul film festivalinin ankara ayağında izleyemediğim film. (*) lakin izleyemediğim halde müziklerini çok beğenmiştim. şimdi yeniden bir fırsat doğduğu için heyecanlandım. i̇nşallah gidip izlemek, müziklerin yerleştiği sahneleri görmek bu sefer nasip olur.

film müzikleri için; (http://www.youtube.com/watch?v=tl43t7oks0w) (*)

spirited away(sen to chihiro no kamikakushi) ve tonari no totoro sonrası izlediğim 3. miyazaki filmi.

işin içindeki aşk konusu yine bir uzak doğu klişesi olsa da hayao miyazaki farklı bir yönetmen. japon kültürünü sevmezdim ama pek samimi gelmeye başladı bu filmden sonra. bir kere adamlar kanepe, koltuk vs. kullanmıyor. yerde yemek yiyorlar.(*) tatlı gibi.

film japonlara bakış açımı değiştirmekle beraber savaşlara bakış açımda bir değişikliğe sebep olmadı haliyle. öyle savaşın rezilliği çok gözüne sokulmuyor seyircinin ama rahatsızlığını hissediyorsunuz.

jiro karakteri olaya romantik yaklaşınca birkaç yerde sinirini bozuyor insanın. o açıdan olmamış. ama japonlarda acayip bir çalışma aşkı var. ülkelerine karşı acayip bir sorumluluk duyguları var ki bunu yansıtma konusunda başarılı.

nitekim bir spirited away şaşkınlığıyla izlemesem de beğendim, başarılı buldum.