şöyle bir hikayesi vardır.
--- iktibas ---
yunus köyünde çiftçilikle uğraşır. bir sene allah hiç vermemiş, yaman bir kıtlık olmuş. derler ki: kırşehire yakın sulucakarahöyüke hacı bektaş dedikleri bir şeyh varmış. eli açık kerem sahibi bir şeyh imiş.
yunus bu şeyhten buğday istemeye karar verir. dergâha eli boş gitmektense dağdan biraz alıç toplayıp heybesine yükler ve şeyhin yolunu tutar.
dergaha varınca durumunu arz eder. yunusun sadıklığı hacı bektaşın hoşuna gider. bir dervişe sordurur:
- buğday mı ister, himmet mi? i̇sterse alıçların çekirdeği kadar nefes edeyim!
cahil yunus himmetten ne anlasın. buğday isterim, çoluk çocuğum aç! diye haber yollar.
hacı bektaş:
- eyvallah, der çuvallarını buğdayla doldurup uğurlasınlar.
yunus yollara düşer, geldiği patika yollardan ağır ağır geri dönerken içini bir sıkıntı kaplar. himmet alsam daha mı iyi olurdu. diye dertlenir. sonra işi anlar: hacı efendi bize himmet edip nefes verseydi buğdayı da bulurdum der kendi kendine. hemen geri döner. dergahın kapısından girer.
hacı bektaşa, ne istediğimi bilemedim, cahilliğime bağışlayın, pirim! diye yakarır. fakat hacı bektaş kendisinin hayatına yön verecek cümleyi yunusa söyler:
- senin kilidini taptuk emreye verdik. i̇stersen ona gidersin.
hacı bektaştan himmet alamayan gözü yaşlı yunus, taptuk emrenin dergahına koşar. başına gelenleri anlatır. himmet ister. hizmet eden himmet bulur sözü doğrultusuyla kendisine dergahta vazife verilir. herkesin bir görevi vardır dergahta. yunusa odun toplamak düşer.
yunus kırk yıllık eğitimini tamamlarken kırk yıl boyunca odun taşır taptuk dergahına. şeyhi bir gün kendisine sorar:
- bunca yıl oldu bir gün bile eğri odun getirmedin, yoksa bizim dağlarda eğri odun kalmadı mı?
yunusun cevabı ise zihinlerden asla unutulmayacaktır:
- bu dergaha insanın eğrisi girmeyeceği gibi odunun da eğrisi girmemelidir.
uzun yıllar sonra bir gün erenler bir mecliste toplandı. toplantıda bizim oduncu yunustan başka bir yunus daha vardı. bu diğer yunus ilahici idi. güzel ilahiler söylerdi. taptuk emre bir ara diğer yunusa: hadi güzel bir ilahi söyle, bir terennüm et diye seslendi.
i̇lahici yunustan hiç ses çıkmadı. taptuk emre dileğini tekrarladı. yine ses yok. üçüncü kez aynı şeyi tekrarlamasına rağmen yine diğer yunus ses vermedi.
taptuk emre, bizim yunusa döner:
- haydi, vakit erişti. kilidin açıldı. hacı bektaşın dileği yerine gelsin. bundan böyle söyle bakalım, der.
yunusun dili çözülür, dünya döndükçe var olacak mısraları kolay kolay söyleyebilmeye başlar.
yunus, taptukun dergahında eğitimini kırk yılda tamamlar. şeyhinden emir alır, ve halkı aydınlatmak için yollara düşer, yılları gurbet ellerde geçer. halka hakkı, hakkın sevgisini, aşkı anlatmak için ilahilerini söyledi. yıllar sonra şeyhi taptuk emreyi çok özlemişti. onun özlemi için de şiirler söylüyordu.
bu hasret bazen onu kuşkuya düşürüyordu: ya taptuk emre beni unuttuysa? bu kuşkuyu dergâha dönünce şeyhinin hanımına söyledi. ana-bacı ona:
- ey yunus! dedi. şeyhinin gözleri görmüyor artık. sade kalp gözü açıktır. sen şu eşiğe otur, taptuk namaza çıkarken ayağı sana dokunur. bu kimdir, diye soracak olursa bana, ben kendisine yunus diye cevap veririm. şayet şeyhin bizim yunus mu derse anla ki sen hala şeyhinin gönlündesin. yok eğer: hangi yunus derse vay haline.
yunus sabahleyin erkenden eşiğe oturur şeyhini bekler. olaylar hesap ettikleri gibi gelişir. şeyhin ayağı yunus'a değince, taptuk emre bizim yunus mu? diye sorunca yunus anlar ki şeyhinin gönlündeki yerini hala korumaktadır.
yunus, şeyhinin dergâhına bu ikinci girişinde tekrar ayrılmak istememiş taptuk emre de bundaki samimiyetini hoş görmüş ve ömrünün sonuna kadar yanında kalmasına müsaade etmiştir.
yunusun biricik vasiyeti olmuştur:
öldükten sonra şeyhi taptuk emrenin dergâhının yolu üzerine gömülmek. kendisinin kabrinin unutulup kendisini ziyaret etmek isteyenlerin şeyhinin dergâhını ziyaret etmelerini sağlamaktır.
--- iktibas ---
--- iktibas ---
yunus köyünde çiftçilikle uğraşır. bir sene allah hiç vermemiş, yaman bir kıtlık olmuş. derler ki: kırşehire yakın sulucakarahöyüke hacı bektaş dedikleri bir şeyh varmış. eli açık kerem sahibi bir şeyh imiş.
yunus bu şeyhten buğday istemeye karar verir. dergâha eli boş gitmektense dağdan biraz alıç toplayıp heybesine yükler ve şeyhin yolunu tutar.
dergaha varınca durumunu arz eder. yunusun sadıklığı hacı bektaşın hoşuna gider. bir dervişe sordurur:
- buğday mı ister, himmet mi? i̇sterse alıçların çekirdeği kadar nefes edeyim!
cahil yunus himmetten ne anlasın. buğday isterim, çoluk çocuğum aç! diye haber yollar.
hacı bektaş:
- eyvallah, der çuvallarını buğdayla doldurup uğurlasınlar.
yunus yollara düşer, geldiği patika yollardan ağır ağır geri dönerken içini bir sıkıntı kaplar. himmet alsam daha mı iyi olurdu. diye dertlenir. sonra işi anlar: hacı efendi bize himmet edip nefes verseydi buğdayı da bulurdum der kendi kendine. hemen geri döner. dergahın kapısından girer.
hacı bektaşa, ne istediğimi bilemedim, cahilliğime bağışlayın, pirim! diye yakarır. fakat hacı bektaş kendisinin hayatına yön verecek cümleyi yunusa söyler:
- senin kilidini taptuk emreye verdik. i̇stersen ona gidersin.
hacı bektaştan himmet alamayan gözü yaşlı yunus, taptuk emrenin dergahına koşar. başına gelenleri anlatır. himmet ister. hizmet eden himmet bulur sözü doğrultusuyla kendisine dergahta vazife verilir. herkesin bir görevi vardır dergahta. yunusa odun toplamak düşer.
yunus kırk yıllık eğitimini tamamlarken kırk yıl boyunca odun taşır taptuk dergahına. şeyhi bir gün kendisine sorar:
- bunca yıl oldu bir gün bile eğri odun getirmedin, yoksa bizim dağlarda eğri odun kalmadı mı?
yunusun cevabı ise zihinlerden asla unutulmayacaktır:
- bu dergaha insanın eğrisi girmeyeceği gibi odunun da eğrisi girmemelidir.
uzun yıllar sonra bir gün erenler bir mecliste toplandı. toplantıda bizim oduncu yunustan başka bir yunus daha vardı. bu diğer yunus ilahici idi. güzel ilahiler söylerdi. taptuk emre bir ara diğer yunusa: hadi güzel bir ilahi söyle, bir terennüm et diye seslendi.
i̇lahici yunustan hiç ses çıkmadı. taptuk emre dileğini tekrarladı. yine ses yok. üçüncü kez aynı şeyi tekrarlamasına rağmen yine diğer yunus ses vermedi.
taptuk emre, bizim yunusa döner:
- haydi, vakit erişti. kilidin açıldı. hacı bektaşın dileği yerine gelsin. bundan böyle söyle bakalım, der.
yunusun dili çözülür, dünya döndükçe var olacak mısraları kolay kolay söyleyebilmeye başlar.
yunus, taptukun dergahında eğitimini kırk yılda tamamlar. şeyhinden emir alır, ve halkı aydınlatmak için yollara düşer, yılları gurbet ellerde geçer. halka hakkı, hakkın sevgisini, aşkı anlatmak için ilahilerini söyledi. yıllar sonra şeyhi taptuk emreyi çok özlemişti. onun özlemi için de şiirler söylüyordu.
bu hasret bazen onu kuşkuya düşürüyordu: ya taptuk emre beni unuttuysa? bu kuşkuyu dergâha dönünce şeyhinin hanımına söyledi. ana-bacı ona:
- ey yunus! dedi. şeyhinin gözleri görmüyor artık. sade kalp gözü açıktır. sen şu eşiğe otur, taptuk namaza çıkarken ayağı sana dokunur. bu kimdir, diye soracak olursa bana, ben kendisine yunus diye cevap veririm. şayet şeyhin bizim yunus mu derse anla ki sen hala şeyhinin gönlündesin. yok eğer: hangi yunus derse vay haline.
yunus sabahleyin erkenden eşiğe oturur şeyhini bekler. olaylar hesap ettikleri gibi gelişir. şeyhin ayağı yunus'a değince, taptuk emre bizim yunus mu? diye sorunca yunus anlar ki şeyhinin gönlündeki yerini hala korumaktadır.
yunus, şeyhinin dergâhına bu ikinci girişinde tekrar ayrılmak istememiş taptuk emre de bundaki samimiyetini hoş görmüş ve ömrünün sonuna kadar yanında kalmasına müsaade etmiştir.
yunusun biricik vasiyeti olmuştur:
öldükten sonra şeyhi taptuk emrenin dergâhının yolu üzerine gömülmek. kendisinin kabrinin unutulup kendisini ziyaret etmek isteyenlerin şeyhinin dergâhını ziyaret etmelerini sağlamaktır.
--- iktibas ---
