anne

o gözlerine baktığımda,sakin yüzünü gördüğümde ferahlardı içim.. konuşmasa da anlardı hep beni..

ilk varoluş anından itibaren her daim hakkında iyi şeyler söylenen kişi. aması kısmına hiç girilmiyor...

ama hasta olunca yüzüne bakmayan
çocuğuna bir kez bile sarılmayan
seviyorum kelimesini geçtim yüzüne tiksinerek bakan
hayatının kötü olmasının suçunu çocuğuna yükleyen
onu dışlayan
hiç bir anında yanında olmayan
çocuğu için harcadığı her dakikayı ızdırapmış gibi düşünen ve bunu çocuğuna hissettiren
doğduğu gibi çöpe atan
ölmesi için kömürlüğe kitleyip bırakan
sussun diye duvara fırlatan ve bunları yaptığı için asla pişmanlık duymayan

ve daha örnek vermeye dilimin varamadığı annelerde var

(bir çoğuna meslek hayatımda denk geldim...)

anne,annem diye seslenmeyi öyle özledim ki..

her devirde haksızlığa uğramıştı, bu çağ da boş geçmedi, oğullarına kızanlar onlara hakaret ederek kendini rahatlattı.

annelere kurban olayım. ben hamilelikte böyle zorlandıysam gerisini düşünemiyorum. yemin ederim hakları ödenmez.

40 gün oldu.. sensiz ilk ramazanımız.. rabbim sonsuz rahmet eylesin annem..

bebeğini daha görmeden seven ilk kişi..

bu zamana kadar hep kendisinden şikayet edip durdum. bazen çok yakın bazen çok uzak hissettim. türlü türlü imtihanlardan geçtik birlikte.

ve şimdi ben bir anne adayıyım. bebeğimin gelmesini beklerken, acaba biz nasıl oluruz diye düşünüyorum...

bir olay üzerine bana "bizim bizden başka kimsemiz yok" demişti. hala daha hatırımda..
yaşanmış acılar üzerine hayat, insanın insandan bir şey beklememesi gerektiğini bizlere böyle imtihanlarımızdan öğretiyor sanırım.

kanser olduğunu öğrendiğim apar topar ameliyata alınan canım. ablamdan sonra annem... uyuyamıyorum.