cennetin kokusunu alıp dünya ya dönen bir hz.adem ve hz.havva var.kim bilir belki onlardan kalmıştır bu tabir...yeni doğan bebeklerecennet kokuludenir.
(bkz:bebek kokusu)
mehmet akif ersoy'un zekasına, bakış açısına, anlayaşına ve anlatışına bir kez daha hayran kaldığım şiiri.
şiir; iki kız kardeşin babalarından bebek istemesinden, bebeği oynamasından ve bebeği paylaşamamasından bahsediyor. hepimizin muhakkak yaşadığı, gördüğü, duyduğu sıradan bir hadise.
akif; meseleyi alıyor fevkalâde bir şekilde aktarıyor ve şiirin sonunda tek cümleyle müthiş bir şekilde mesajını veriyor.
daha güzel nasıl anlatılabilirdi ki diyorsunuz ve susuyorsunuz.
şiir; iki kız kardeşin babalarından bebek istemesinden, bebeği oynamasından ve bebeği paylaşamamasından bahsediyor. hepimizin muhakkak yaşadığı, gördüğü, duyduğu sıradan bir hadise.
akif; meseleyi alıyor fevkalâde bir şekilde aktarıyor ve şiirin sonunda tek cümleyle müthiş bir şekilde mesajını veriyor.
daha güzel nasıl anlatılabilirdi ki diyorsunuz ve susuyorsunuz.
insan yavrusu.
uzun zamandır bu tatlı varlıktan görmediğimi fark ettim. neyseki bu akşam eve bebeği olan (8 aylık) bir misafir geldi de yakından gördüm. böyle sevimli bir şey var mı yaa? yüzüne bakmaya doyamadım. ek gıdaya yeni geçmiş, bebek kokusu azalmış. ama böyle bir sevimlilik, tatlılık.. insan kendi çocuğuna kim bilir nasıl duygular besliyordur? kucağıma almaya korktum, acemi bir tutuşla biraz sevdim sonra geri verdim. hatta sevmeye de utandım. karşıdan gülücük atmaya devam etti, sonra uykusu geldi, misafirler kalktı. annem bizi biraz deli severdi, hala deli sever. şimdi anlıyorum, benim de çocuğum olsa biraz deli severim gibime geliyor. allah sevelim diye yaratmış resmen.
