özlem

öyle garip bir duygu ki azalacağına artan, kabuk bağlayacağına sızlatan, ince ince kanayan bir şey. zor.

dertli sözlük ve yazarlarına duyulan.

duyulur...mesafeler tırı vırı gelir ona...uzaklardan uzaklara duyulur...belki en yakınındayken duyulur ebru bekir efendimiz gibi belki en uzaktakine duyulur yakub a.s ile yusuf a.s gibi....kim bilir belki şah damarından daha yakın duyulur belki son nefes bayramı kadar ansızın,cennet yurdu kadar çok uzaklara duyulur...buralarda duymayan yok onu...özlem bu...illa bi şekilde duyulur...ne zaman duyulmaz peki diye sorarsan..ne denir?
özleminle “öz”lenince tabiki

geriye bakıştır, bir ufacık acabadır, rüyada ansızın merhabadır, akla düşende ruhun cana kastıdır... velhasıl özlem güzeldir, yaşadığını hissettirir.

söyleyememektir. yanıp tütmemektir. en kötüsü de kavuşamayacağını bile bile yanmaya devam etmektir.

arthur rimbaud şiiri. mavi yaz akşamları, patikalarda, dalgın,gideceğim sürtüne sürtüne buğdaylara.ayaklarımda ıslaklığı küçük otlarınyıkasın, bırakacağım başımı rüzgara.ne bir şey düşünecek, ne bir laf edeceğim;ama sonsuz bir sevgi dolduracak içimi;göçebeler gibi uzaklara gideceğim;mes'ut sanki yanımda bir kadın varmış gibi.

çok kez tattığım bir kelimedir.