hayatın hayatı olan, hayatı netice veren en ehemmiyetli bir esas olan ittihadı tesis eden uhuvvet ve muavenete sevk eden en tesirli bir meslektir.evet hayatın hayatı ittihaddır. ama insan hayatta herkesle ittihad edemeyebilir, hakiki uhuvvetini ve kardeşlik rabıtalarını fark etmeyebilir. çünkü her insan her insanı sevemez, ünsiyet hissedemeyebilir, hele muhabbet hiç edemeyebilir. zaten zarurette yoktur muhabbete. ama ittihada vardır, uhuvvete vardır, muavenete mecburiyet ve ihtiyaç vardır. çünkü müslüman gavurla da olsa çok konularda ittihada mecburdur, hatta hariçten saldırı olduğunda dahildeki düşmanla dahi ittihad etmek aklın bir karıdır.ama birbirimizle ittihad etmekte bu kadar mani varken nasıl olacak ki birbirimiz ile ittihad edeceğiz? işte burada şefkat gibi keskin ve vasi bir meslek işe el koyar. evet, şefkat etmek için muhabbete ihtiyaç yoktur. insan sevmediğine de şefkat edebilir. hatta şefkat etse belki zamanla sevebilir. evet insan gavura da şefkat edebilir. mesela "keşki şu gavurcukta müslüman olaydı" diye acır ve şefkat ile iyiliğine çalışır. evet şefkat eden, muavenete başlar, yardıma koşar. sonra oradan bir uhuvvet bir gardaşlık peyda olur, bir alaka varid olur. oradan ittihad olur, husumet biter, soğukluk erir.deneyin mesela. en sevmediğiniz ve uzaktan uzağa anlaşamadığınız adamda dinen olan zafiyetlerine, veya insani olarak merhamete layık hallerine dikkat edin, o zaman şefkat madeni çalışır, hiç umulmayanla ittihad olur. inşaallah.
