düşünmek hususiyeti üzerine fazlaca düşündüğünde gelinen nokta aklımı derin hayretlere sürüklüyor. belki de bunların hepsi bir saçmalıktır.
örnek bir olay üzerinden gidelim. birisi bana hakaret etti diyelim. i̇lk tepkim, ona karşı öfkelenirim. bir süre sonra onun ne kadar kaba bir insan olduğunu düşünmeye başlarım.
bu olay üzerine biraz daha düşünüp kendimi karşı tarafın yerine koyduğumda o insanın nezaket sahibi birisi olabilmek için hiçbir modelle karşılaşmamış olduğunu ve belki de bu yüzden böyle bir tutum sergilediğini düşünürüm. bu da benim ona olan öfkemi azaltabilir.
biraz daha düşündüğümde kendimi bir şahıs olarak gözlemlemeye başlarım. derim ki kendi kendime, ben ömer olarak bu tür davranışları kaba olarak addedecek bir düşünceye sahip olarak büyüdüm. ailem, çevrem, o güne kadar elde ettiğim hayat tecrübem bana o davranışın kaba olarak nitelememe sebep oldu.
biraz daha düşündüğümde sorgulayan bu bilinci sorgulamaya başlarım. derim ki ömer bir şey düşünüyor. ona bu düşünme yetisini veren kim? herkesin düşünme sürecini işletme fabrikası aynı mı işliyor? bizatihi düşünce nedir?
biraz daha düşünmeye başlayıp bir sonraki adıma geçmeye çalışırsam, artık düşünmek eyleminin sınırları dışına çıkmam gerekiyor. yani artık soyut kavramların bile sustuğu bir yer. mutlak sükut alemi gibi. her şeyin kabullenişi, her şeyi olduğu gibi kabul etmek gibi bir şey. bilemiyorum. sadece böyle hissediyorum.
örnek bir olay üzerinden gidelim. birisi bana hakaret etti diyelim. i̇lk tepkim, ona karşı öfkelenirim. bir süre sonra onun ne kadar kaba bir insan olduğunu düşünmeye başlarım.
bu olay üzerine biraz daha düşünüp kendimi karşı tarafın yerine koyduğumda o insanın nezaket sahibi birisi olabilmek için hiçbir modelle karşılaşmamış olduğunu ve belki de bu yüzden böyle bir tutum sergilediğini düşünürüm. bu da benim ona olan öfkemi azaltabilir.
biraz daha düşündüğümde kendimi bir şahıs olarak gözlemlemeye başlarım. derim ki kendi kendime, ben ömer olarak bu tür davranışları kaba olarak addedecek bir düşünceye sahip olarak büyüdüm. ailem, çevrem, o güne kadar elde ettiğim hayat tecrübem bana o davranışın kaba olarak nitelememe sebep oldu.
biraz daha düşündüğümde sorgulayan bu bilinci sorgulamaya başlarım. derim ki ömer bir şey düşünüyor. ona bu düşünme yetisini veren kim? herkesin düşünme sürecini işletme fabrikası aynı mı işliyor? bizatihi düşünce nedir?
biraz daha düşünmeye başlayıp bir sonraki adıma geçmeye çalışırsam, artık düşünmek eyleminin sınırları dışına çıkmam gerekiyor. yani artık soyut kavramların bile sustuğu bir yer. mutlak sükut alemi gibi. her şeyin kabullenişi, her şeyi olduğu gibi kabul etmek gibi bir şey. bilemiyorum. sadece böyle hissediyorum.
