bir hata yada günah işleyeni görüp duyunca elestirmek degil merhamet etmektir...ateşte yanana gülüp geçilmez veya yanarsan yan kimbilir ne halt isledin denmez...her kul merhamete muhtactir....kibir edip üste cikmak yerine her kulu kendi için yaradanı hosnut etmek adina peygamberimiz gibi "onlar bilmiyor, bilselerdi yapmazlardı" ya rabbi zihniyetiyle yasamaktir...merhamet muhimdir...herkeste yoktur....o yuzden yuce bir sifattir...esmaul husnanin bile zirvesinde "rahman" sonunda "sabır" vardır....bu demektirki sabretmek degil herseye ragmen merhamet etmek zordur....
zira ebubekir efendimiz rahmet sifatiyla oyle hem hal olmustur ki hak tealaya "ya rabbi cehennemde benim cesedimi oyle genisletki benden baska hicbir kulun oraya giremesin!" muhtesem bir kemalat....yüksek bir suur...
bu nedenle diyorum ki merhameti yasamak muslumanca dusunusun zirvesidir....
zira ebubekir efendimiz rahmet sifatiyla oyle hem hal olmustur ki hak tealaya "ya rabbi cehennemde benim cesedimi oyle genisletki benden baska hicbir kulun oraya giremesin!" muhtesem bir kemalat....yüksek bir suur...
bu nedenle diyorum ki merhameti yasamak muslumanca dusunusun zirvesidir....
