yön duygusu olmayan insanlar

bir keresinde ilk defa 200 m kadar uzakta, farklı bir markete gitmiştim. yirmi dakika evin yolunu bulamadım. geldiğim sokaktan değil de farklı bir sokaktan gideyim dedim. hep batıya yürürsem ana caddeye çıkarım düşüncesiyle yolu bulabildim. zor gerçekten. belki oryantiring ile geliştirilebilir.

(bkz:oryantiring)

kitap fuarlarında "şu yayınevinin önünde bekliyorum seni" komutu üzre, labirentte peynir arayan denek farelerinden daha kötü duruma düşmesi muhtemel insanlar

(bkz:kendimden biliyorum)

bu insanlar ilk defa gittikleri bir mekanda dışarıyı göremiyorlarsa asla kıbleyi tahmin edemezler.
bu insanlar bir yere gittikleri zaman, yolun nereye çıktığını bilemeyebilirler,
bu insanlar bilmedikleri bir yerde,kapalı havada doğu-batı-kuzey-güney neredir, bilemezler.
bu insanlar daha evvel 10 kez de olsa arabayla gittikleri (şoför başkasıysa) bir yeri, yolu bilmeyen bir şoföre tarif edemezler.
bu insanlar çok kaybolurlar, sağlam yürürler, hatta zamanla ''ben yürümeyi seviyormuşum ki'' diye hava atarlar.

daha önce gidilen bir yeri bulamamak değil de, bir cadde de giderken herhangi bir yere girip çıkınca ne tarafa devam edeceğini şaşırmak var bir de.

yağmur yağıyorsa, geceyse, bir taksinin içindeysem kendi evimi dahi bulamam, böyle, yapacak bir şey yok.

(*) çok sinirlendiğim insan grubudur. bana göre 'nasıl böyle olabilir,nasıl unutulur,nasıl hatırlanmazdır'.(*)

(bkz:uzay zekası)

işte o benim.

şu ana kadar bütün örneklerini bayanlarda gördüğüm bir durumdur.

bir yere 10 kere de gitseler yine de tekrardan orayı bulamazlar, kendi evinin arka tarafına bırak evlerini dahi bulamazlar, sürekli sorma ihtiyacı hiissederler. marketten çık bir 10 saniye düşünme payı isterler "ne taraftan gelmiştim ben" diye. dikkatsizlikten kaynaklanıyor olabilir.