insanların damarlarına, diz kapaklarına ve dirseklerine dokunamıyorum. ama okuduğum bölüm bir hayli bunu gerektiriyor. ve git gide ilerliyor bu fobim. hatta bu sabah derstten çıktım ağladım sözlük. itiraf ediyorum. artık her şeyden midem bulanmaya başladı. insan, et, kan, kemik, damar görmek istemiyorum. annemde inadına bu aralar hep etli bi yemek yapıyor. ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. ah keşke bi edebiyat okusaydım şu şairane ruhum özgür kalsaydı. kitaplarda boğulsaydım rüyalarımda da kan ve kemik yerine..
bir oğul ve bir kız çocuğu ihsan etse rabbim, oturup beraber ilim tahsil etsek, fikir beyan etseler, ilgiyle saatlerce dinleseler beni, ilim aşığı olsalar, sarık bağlasa oğlum, bembeyaz teni simsiyah kaşları olsa, kızımın da büyük simsiyah gözleri olsa, bembeyaz yüzü olsa, onbeş yaşından itibaren tek renk başortüsünü bağlasa, sokakta yanımdan geçerken beni görmeyecek kadar yüzü yerde olan bir kızım olsa. oğlumun sarığı ona başını eğdirse, mütevazı yapsa. alim gibi değil keloğlan gibi görünse ta ki birisi ona ilmi konulardan bahsedene kadar. sakin, mütevazı, çok dinleyen hikmetli konuşan olsalar. mübelliğ olsa oğlum, kızım ise hal diliyle konuşsa, ona sorulana dek. böyle evlad diliyorum rabbimiz ve teala ve tegaddes hazretlerinden. itiraf ediyorum.
yeğenim yatmadan önce masal dinlemek istiyor. her gece masal okumaktan bıktım açıkçası. birkaç gündür kendi kitaplarımı okuyup uyutuyorum onu. hiçbir şey anlamıyor haliyle. hatta bazen anlamadığı kelimelerden korkuyor:-...hararetli hararetli münakaşa ediyorlardı.+hayalet demeee!? korkuyorum teyze?!
küçükken annem masal yerine peygamber kıssaları anlatırdı. benim en sevdiğim de hz. yusuf'un hayatıydı. sonra büyüdüm ve öğretmenimizin verdiği kitap listesinde kuyucaklı yusuf ismini gördüm. ne anlatır nedir ne değildir kimseye sormadan beynime kodladım, bu kitap hz. yusuf'u anlatıyor diye. sonuçta içinde kuyu ve yusuf kelimesi geçiyorsa hz. yusuf'dan başkasını anlatıyor olamazdı..
ilköğretimde iken yaramazın teki suratıma tebeşir tozu üflemişti. hasta olup yataklara düşmüştüm. :) (bkz:astım)
i̇lkokul birinci sınıfta bir arkadaşım hırkamın fermuarını çektiği için ağlamıştım neden yaptım bilmiyorum çok dertlenmişsem bu duruma demek ki:):):).
hunharca gülüyorum sonra da vicdan azabı çekiyorum.
esmiyor diyenlere gıcık olmaya başlamışken "esmiyor." dedim.
bu dünyada tek adil olan şey herkesin bir gün ölecek olması
iddiamdan vuruldum.
