çağrı filmini hiç izlemedim. içinde bulunduğumuz ramazan-ı şerif'teki hedeflerimden biri bu filmi izlemek.
i̇nsan yaşlandıkça korkaklaşıyor sözlük. ayağı gaz yerine hep frene gidiyor.
artık başta insanlar olmak üzere dünyadaki birçok şey için sevgisizlik, ilgisizlik ve hissizliğim var. bu arada kendimi de pek sevdiğimi söyleyemem.
sözlüğe bir süre giremedim. aklıma bir sürü tanım, esprili tanım, orijinal tanım, anı geldi.
sözlük açıldı hepsini unuttum.
(bkz:insanın aklını alan sözlük)
sözlük açıldı hepsini unuttum.
(bkz:insanın aklını alan sözlük)
bugün bir hoca ilahiyattan bir yere gelmen için torpil lazım dedi. torpilim allah'tır diyen bir çocuk vardı sırlar dünyasında (!). onun gibi bir çıkış yapamadım. çünkü onların da torpili başka yerdenmiş sözlük.
tüm planları hiç etme örgütüyle baş edemiyorum.
bir zamandır gerektiği gibi sözlüğe yazamıyorum. yeni yazarlar görüyorum, gündemlerden uzak kalıyorum. yazar karakteristiklerini kısmen de olsa unutmaya başlıyorum. zihnen meşakkatli bir dönemdeyim. bu bir vetire (*) sözlük senlik bir durum yok yani. yeni odak noktaları yakaladım. onlara yoğunlaşmaya gayret ediyorum. buraya lafügüzaf kelam etmemek için enteri girmiyorum. zaten çokta meraklısı yok :-). olması da gerekmeyebilir gerçi. neyse selametle.
sözlük; yaşamak ve insan olmak, her gün kendimizde yeni şeyler keşfetmek beni korkutuyor. kendi kendime vakit geçirmeyi severim. kendime, kendimle ilgili zor sorular sorarak kişiliğimi daha iyi tanımak isterdim ve tanıdığımı zannederdim. ama öyle değilmiş. bu keşifler belki de ölene kadar gidecek. kendimden korkuyorum
küçükken belki 7-8 yaşlarında allah ile konuştuğumu zannederdim. kız kardeşimle aynı odada kalırdık, uyku vakti geldi mi ilk olarak kuran kursunda öğrendiğim ve her gece yatmadan önce okunmasının önerildiği "21 besmele"yi parmak hesabı yaparak çeker kendi kendime bir şeyler söyler , kendimce allah'a derdimi anlattığımı zannederdim. sonra kardeşime derdim ki :"gizeeemm biliyor musun , ben allah ile konuşuyorum" . o da gülerek "allah ile konuşulmaz ki.." derdi...belki çocukluğun verdiği saf duygular ile öyle sanıyordum ,bilmiyorum...ama niyazım odur ki o saf çocuk hala kalbimin kuytu köşelerinde de olsa oralardadır. zira kalplerin körleştiği, insanların ruhen birbirlerine sağır kesildiği , fücur yağmurlarının sağanak sağanak yağdığı şu çağda o saf çocuğa , safiyane duygulara, çıkar gütmeyen samimi tebessümlere çok ihtiyacım(ız) var...
hala iki tekerlekli bisiklet sürmeyi bilmiyorum arkadaşlarım bir gün hadi bisiklet sürmeye gidelim derlerse diye çok korkuyorum :(
