bi̇r portre

- aziz kardeşim yusuf erzincani'nin anısına -

engin, sakin berrak bir denize
uçsuz bir kumsaldan ağır ağır
nasıl yürürse insan,
sokrates öyle yürüdü ölüme.

tilmizleri (talebeleri) ağlaşırken
o vasiyet ediyordu:
- asklepyos'a bir horoz borçluyuz,
- unutmayınız.

ne tuhafsınız dostlar.
güçsüz kadınlar gibi ağlaşmak niye,
yükselmek varken ölümsüzlüğe?

i̇nancına sahip olmak,
i̇nsan olmanın şartı.
kölelikler içinde en onulmaz kölelik,
hayatın ölümcül yanına
takılıp kalmak değil mi?

i̇lkin ayaklarında duydu sokrates
zehirin soğukluğunu
ve yavaş yavaş ölüm
yükseldi göğsüne, çenesine..

dudaklarında donan son bir tebessümle,
bir işaret taşı da böylece
sokrates dikmiş oldu ölüme...

erdem beyazıt
( 1939 - 2008 )