biliyor musun her tarafım kanıyor. acılar içindeyim. çürüyorum. onların istediği gibi bir adam olmak istiyorum ama beceremiyorum. dostlarıma, akrabalarıma, patronuma, karıma, çocuklarıma üzgünüm diyorum. sizin istediğiniz gibi bir adam olamadığım için özür dilerim diyorum, duymuyorlar. acılarımı, kederlerimi, sıkıntılarımı anlatıyorum dinlemiyorlar. ben, ben.. bana yardım edin diyorum, kaçıyorlar. gelin biraz konuşalım diyorum, masayı terk ediyorlar. ölüyorum ben diyorum, ne zaman öleceksin diye soruyorlar. lütfen bana söyler misin, ne oldu? bize ne oldu? eskiden böyle değildi. şimdi ne oldu? neden insanların artık birtakım duygulara ve düşüncelere prim verecek zamanları yok? neden bu kadar hızla koşuyorlar? neden bir an bile olsa durup hayatın, insanın, evrenin anlamı üzerine düşünmüyorlar? ben acılarım, sıkıntılarımı, kederlerimi onlara anlatırken neden beni dinlemiyorlar? benim bütün bu düşlerim, arzularım, hayata dair imdat çığlığım onlara neden sahte geliyor? sahici gelmiyor, samimi gelmiyor? neden? neden? neden? söyle bana neden? neden?.. n'olur bana yardım et, yardım et bana. lütfen, lütfen… neden beni bu halimle kabul edip aralarına almıyorlar? neden beni sevmeleri için sürekli, inanmadığım halde onların ilgisini çekip onlarla konuşmak zorundayım, ha?! neden egom olmak zorunda? neden onların arasında bencil olmak durumundayım? neden var olabilmek için rekabet etmek zorundayım, ha?! lütfen, lütfen bana yardım et. bana hayatta yaşamamı söyle. bak biliyorsan eğer bana o yolu göster, lütfen. çünkü ben artık yalnız yaşamak istemiyorum. bana hayatta yaşayabilmem için güç ver. neden ben hayatta yaşamayı beceremiyorum? lütfen bana yardım et, lütfen… özür dilerim, özür dilerim. beni bağışlayın. kendi derdimle sizi üzdüm özür dilerim, özür dilerim. özür dilerim…
(akabinde intihar)
(akabinde intihar)
