yer: izmir buca cuma vakti yaklaştı bende namazdan sonra pişirmek için domates biber vs. hazırladım dönüşme menemen yapacağım. neyse efendim bürodan çıktık camiye gittik hocaefendi vaaz verirken benim parmak uçlarım karıncalanmaya başladı. nefesimde daralıyor yavaş yavaş.cumanın farzının ilk rekatındayız ben boncuk boncuk terlemeye başladım halbuki gölgedeyim rüzgarda esiyor ama o rüzgar bana serinlik vermek şöyle dursun daha bunaltıyor. o an şimşek çaktı kafamda aha dedim feseka parmak uçların uyuşuyo durduk yerede soğuk soğuk terliyosun bu senin son namazın az buçuk kaldı kalp krizi geçireceksin. vaktin yakın. 1. rekat bitti secdeden kıyama geçilecek ayaklarımda kendini koyverdi bir krampmı desem artık ne demem lazım bilmiyorum. kıyamada kalkamadım panik içindeyim başladım ağlamaya hüngür hüngüz avazım çıktığı kadar ağlıyorum. ben ağlamakla meşgulken cemaat namazı bitirmiş etrafımdaki üçbeş ihiyar beni teskin etmeye çalışıyor. bi şekilde ayağa fırladım koşa koşa çıktım camiden birden yağmur çiselemeye başladı , ben şok olmuş haldeyim büroya koşuyorum bürodaki arkadaşlarada vaziyeti çaktırmamak için yüzümü gözümü sildim, (neden dayak yedin diye annesi kızan çocuk modundayım) çık tım yukarı hemen mutfağa kapandım menemeni hazırlayacağım. ben biraz toparladım kendimi sofrayı kurduk ağzıma ilk lokmayı attım dayanılmaz bir acı on an farkettim ki o elimdeki uyuşma hissi biberinacılığından kaynaklanıyor. bunalma boncuk boncuk terlemede o gün havanın 0-130 lara varan neminden kaynaklanıyor. işin ilginç yani beni camide o halimle görenler beni tam teşekküllü bir müslüman sanıyor. (ne yazıkki namazlarımı bile düzgünce kılabilen birisi değilim) insanların beni öyle sanması aradan geçen yıllarda beni o kadar değiştirdiki anlatamam. belkide imanımı bir acıbibere borçluyum desem abartmış olmam
