futbol oynayan çocuklar

1978 tarihli bir cahit koytak şiiridir. koytak'ın sevdiğim birkaç şiirinden biridir.

--spoiler--

futbol oynayan çocuklar

yağmurlu bir gün
dışarda futbol oynuyor çocuklar
uykularından balçık akıyor
umulmadık goller peşinde hepsi

ve yağmur yutuyor bütün golleri

yağmurlu bir gün
dışarda futbol oynuyor çocuklar
karanlık sofralarda morfin alıyor anneleri
ah bilseler olup biteni

ve yağmur yutuyor bütün golleri

yağmurlu bir gün
dışarda futbol oynuyor çocuklar
gülleler taşıyorlar ayaklarında
hırsından ağlıyor kimileri

ve yağmur yutuyor bütün golleri

yağmurlu bir gün
dışarda futbol oynuyor çocuklar
top yukardayken uyukluyor
tempo o kadar ağır
ve çekilmez ki
hakem düdüğüyle durmadan
oyuna çağırıyor düşenleri
ve yardıma melekleri

ve yağmur yutuyor bütün golleri

yağmurlu bir gün
dışarda futbol oynuyor çocuklar
azgın kamçısıyla sonbahar
dövüyor akasyaları iğdeleri

gövdeleri boşluğa savuruyor oyun

ve çocuklar kaynayan toprağı tırmalıyor
kararan göğü
gözümüzdeki kalın perdeleri...

ve yağmur yutuyor bütün golleri

--spoiler--

sayıları hiçte az değildir.ya topçuya ya popçuya anlayışına iltifat eden çocuklar olarak yetişirken pop dünyasından umutlarını kaybetmiş olanlarıdır.sabah,öğle arası okuldan sonra akşam ezanına kadar top peşinde koşarlar.hafta sonu cadde sahalarda büyük organizasyonlara imza atarlar.profesyonel bir yaşam tarzları , sırtlarında taşıdıkları bir kramponları hep vardır.

başıma olmaz işler açan çocuklardır.
bir gün dersten çıkmış eve gidiyorum,
iktisat bölümü önünde bu çocuklardan iki tane var,
bunlardan 20-30 metre ilerde mimarlık bölümünün çimlerinde ise halk oyunları topluluğu kendi çapında tatbikat yapıyor,
topluluktan yaklaşık 20 civarı kız ve 20 civarı erkek değişik oyunlar sergiliyor, antreman yapıyorlar,
bense çocukları izliyorum,
bir tanesi topa öyle bir vurdu ki top halk oyunları ekibinden bir kızın kafasında patladı ve kızcağız yere yığıldı kaldı.
ehhh ben de boş bulundum kahkahayla gülüyorum,
(ama olay bana çok komik geldi allah affetsin).
bir anda topluluğun hepsi bana döndü,
sonra farkettim ki, o iki küçük çocuk topa vurduktan sonra kirişi kırmışlar kaçmışlar,
ve ortadaki topa vuran tek şüpheli benim,
önce topluluktaki bana doğru gelen gençlere baktım,
sonra benim vurmadığımı anlatabilir miyim diye düşündüm,
sonra da bir delikanlıya yakışır şekilde kaçtım.
ve o günden beri bu futbol oynayan çocuklar görürsem temkinli davranırım.

her defasında durup izlemeyi çok sevdiğim çocuk grubu. beni oyunlarına alsalar oyuna gireceğim yani ama almıyorlar nedense. (*) anca top önüme düşerse şu topu göndersene demeyi biliyorlar. ayıp ya.