birinci haftamı doldurmak üzere olduğum ülke. şimdiden bana neler kattı neler... yanımda tek bir kitap getirmeye karar vermiştim o da risale-i nur külliyatından olacaktı. lâkin yük hakkım az olduğu için getiremedim. uygulama üzerinden okumaya karar verdim. evde arapçasından okuyan bir arkadaşımla arapça okuyup çevirmeye başladık. ne niyet etmiştim ne oldu... hamdolsun!öğrenci evinde kalmayı istediğimi yazmıştım daha önce. şuan bir öğrenci evinde kalıyorum ve bana sorumluluk bilinci kazandırıyor. koltuk siliyorum, yemek hazırlıyorum "dersim var anne yaaaa" diye sıyrılmak yok. paşa paşa ekmek almaya, çöp dökmeye gidiyorum. nazlanacağım kimse yok. arapçamızı geliştirmek için evde arapça konuşuyoruz, günlük haber izliyoruz, arap arkadaş ediniyoruz. bunların hepsi çok güzel şeyler... tek kötü olan fakülteden tam istifade edemiyoruz. çünkü arapçamız anlamak için pek yeterli değil. bu beni çok zorluyor. eve geldiğimde neredeyse bayılacak gibi hissediyorum. ama zahmet ile rahmet arasındaki tek nokta farkının şuurundayım...
