"o, seni yetim bulup barındırmadı mı?"
yetimliğin, barınaksız kalmak olduğunu anladığımız ayet.
barınmak; yalnızca yaşamak için uygun şartlar bulup oraya yerleşmek değil, mecaz anlamda gelişecek ortamı bulmak manası da içeriyor.
gebeliğin başından itibaren, bebeğin hem fiziksel gelişiminin hem de doğum sonrasında da her türden gelişim evresinin sağlıklı ilerleyebilmesi için en önemli koşullardan biri; bebeğin öncelikle anne tarafından kabul edilmesi ve annenin bebeğe fiziksel olarak karnında olduğu kadar ruhsal olarak da zihinsel olarak da hayatında yer açması, ona yuva olması, onu dış dünyaya karşı koruması ve ona yaşamak için uygun koşulları sağlaması; yani bebeğe barınak olması. burada doğum öncesi belki biraz dolaylı olarak ama sonrasında doğrudan baba da devrede oluyor tabi.
yani ebeveynlerimiz, en başından beri hem fiziksel olarak hayatta kalmak adına gereksinimlerimizi karşılayan bir barınak hem de sonrasında sağlıklı bir kişiliğe, psikolojiye ve zihne sahip yetişkinlere dönüşebilmemiz için elverişli ortamı sağlayan bir barınak oluyor. bu nedenle ebeveynimiz bize barınak olamadığında hayatta kalsak da başka bir çok bakımdan tam anlamıyla sağlıklı bir yaşam sürdüremiyoruz çoğunlukla.
(*)nitekim anne-babanın kaybı da bizi barınaksız bırakıyor. ama anlıyoruz ki barınağımızı kaybettik diye tüm şansımız orada bitmiyor. o zaman hayattayken bile barınak olamayan ebeveynler de sağlıksız bireyler olacağımızın garantisiymiş gibi umutsuz bir duruma sokmuyor olmalı bizi. belki de sonrasında bizim için hayatında yer açan, geri kalan süreçte bizi destekleyici bir ortam sağlayan bir başkası da barınak olabiliyor bize inşallah.
ayrıca günümüz insanının çok yücelttiği tek başına ayakta kalma durumları da biraz hikaye gibi. her türlü bir barınağa ihtiyacımız sürüyor.
yetimliğin, barınaksız kalmak olduğunu anladığımız ayet.
barınmak; yalnızca yaşamak için uygun şartlar bulup oraya yerleşmek değil, mecaz anlamda gelişecek ortamı bulmak manası da içeriyor.
gebeliğin başından itibaren, bebeğin hem fiziksel gelişiminin hem de doğum sonrasında da her türden gelişim evresinin sağlıklı ilerleyebilmesi için en önemli koşullardan biri; bebeğin öncelikle anne tarafından kabul edilmesi ve annenin bebeğe fiziksel olarak karnında olduğu kadar ruhsal olarak da zihinsel olarak da hayatında yer açması, ona yuva olması, onu dış dünyaya karşı koruması ve ona yaşamak için uygun koşulları sağlaması; yani bebeğe barınak olması. burada doğum öncesi belki biraz dolaylı olarak ama sonrasında doğrudan baba da devrede oluyor tabi.
yani ebeveynlerimiz, en başından beri hem fiziksel olarak hayatta kalmak adına gereksinimlerimizi karşılayan bir barınak hem de sonrasında sağlıklı bir kişiliğe, psikolojiye ve zihne sahip yetişkinlere dönüşebilmemiz için elverişli ortamı sağlayan bir barınak oluyor. bu nedenle ebeveynimiz bize barınak olamadığında hayatta kalsak da başka bir çok bakımdan tam anlamıyla sağlıklı bir yaşam sürdüremiyoruz çoğunlukla.
(*)nitekim anne-babanın kaybı da bizi barınaksız bırakıyor. ama anlıyoruz ki barınağımızı kaybettik diye tüm şansımız orada bitmiyor. o zaman hayattayken bile barınak olamayan ebeveynler de sağlıksız bireyler olacağımızın garantisiymiş gibi umutsuz bir duruma sokmuyor olmalı bizi. belki de sonrasında bizim için hayatında yer açan, geri kalan süreçte bizi destekleyici bir ortam sağlayan bir başkası da barınak olabiliyor bize inşallah.
ayrıca günümüz insanının çok yücelttiği tek başına ayakta kalma durumları da biraz hikaye gibi. her türlü bir barınağa ihtiyacımız sürüyor.
