bizim çağın imtihanıdır. savaş meydanı beynimizin koridorlarıdır. nöronlar, hormonlar, enzimler, kan hücreleri askerlerimizdir. kimin kahvehanede oturduğu, kimin er meydanında zülfikar savurduğu dışarıdan görünmediği için iblis iblisliğini yapıp aile efradımıza, çevre vü etrafımıza bizi kötü gösteren vesvese ağları örmektedir. kazmayı küreği, masadaki dosyayı, okunan kitabı, çorbayı böreği, mutfaktaki temizliği, dostlarla sohbeti bırakıp namaza kalkmak ne kadar çaba gerektiriyorsa o kadar çaba harcadığımızı; işten eve geldiğinde “hah iyi ki geldin, şu perdeyi asıver” dendiğinde kibar ve yumuşak huylu olmak için nasıl gerdiyse nefsin yularını elli yıl önce babam, benim de iyi tasarlanmış bir oyunda tam da güncelleme gelmişken “kalk hadi gidip ekmek al” dendiğinde aynı çabayı gösterdiğimi nasıl anlatmalı?.. bin yıl öncesinin soruları, konu başlıkları neyse onlarla muhatabız. sabır hacım…
