bir düşünceye sımsıkı sarılmak diye bir tabir vardır. onu benimsersin senin hayat gayen olur fakat bu içinde körüklenip duran düşünceyi bir anda yaşantısına yansıtamaz insan. i̇lk başlarda düşüncesinin ağırlığının, ciddiyetinin farkına varmaya başlar sonra iradesine yenilip yenilmeyeceği sınavına girer, eğer gayesini bütün bir samimiyetle kalbinde taşıyorsa zaten rabbim nasibin ötesinde bir güç, kuvvet ve diri bir inanç ihsan eder.
burada önemli husus düşünmekten çok faaliyete geçmek oluyor ki en zoru da bu kısım genellikle.
zamanımızda bütün ön yargıların çoğaldığı, her işin içinde bir fitne arayan insanların da kurban ettikleri bu masum insanlar oluyor ne yazık ki.
büyük bir çoğunluğun aynı düşünceye sahip olduğu, bu bir düşünce olur giyim olur kültür olur dil olur, bir ortamda farklı olmak, farklılığını savunabilmek bence çok önemli bir şey
benim cesaret göstermekte çok zorlandığım bir durumdur niye böyleyim diye çokça kızıyorum kendime fakat insan değiştiğinin farkına vardıkça düşüncelerinden emin oldukça ve bunu hayatının gayesi haline getirince yanında kimseler olmasa bile, düşüncemizin doğruluğu öyle bir tesir eder ki insana kimseler ezip geçemez üzerinden.
lisede agnostisizmi benimsemiş bir arkadaş vardı, i̇slamiyetle ilgili bir konu açıldı ve bana bakıp ben kendini kısıtlayan insanla birlikte olmam demişti, islamiyetin aslında insanı nasıl özgürleştirdiğini bilmeden...
demem o ki benim gibi susmayın konuşun, hakkı savunun, bende bir gün aşarım bunu inşallah
burada önemli husus düşünmekten çok faaliyete geçmek oluyor ki en zoru da bu kısım genellikle.
zamanımızda bütün ön yargıların çoğaldığı, her işin içinde bir fitne arayan insanların da kurban ettikleri bu masum insanlar oluyor ne yazık ki.
büyük bir çoğunluğun aynı düşünceye sahip olduğu, bu bir düşünce olur giyim olur kültür olur dil olur, bir ortamda farklı olmak, farklılığını savunabilmek bence çok önemli bir şey
benim cesaret göstermekte çok zorlandığım bir durumdur niye böyleyim diye çokça kızıyorum kendime fakat insan değiştiğinin farkına vardıkça düşüncelerinden emin oldukça ve bunu hayatının gayesi haline getirince yanında kimseler olmasa bile, düşüncemizin doğruluğu öyle bir tesir eder ki insana kimseler ezip geçemez üzerinden.
lisede agnostisizmi benimsemiş bir arkadaş vardı, i̇slamiyetle ilgili bir konu açıldı ve bana bakıp ben kendini kısıtlayan insanla birlikte olmam demişti, islamiyetin aslında insanı nasıl özgürleştirdiğini bilmeden...
demem o ki benim gibi susmayın konuşun, hakkı savunun, bende bir gün aşarım bunu inşallah
