ölüm

birisinin ümraniye çarşısındaki o uzun caddede; o mağazadan bu mağazaya, o bankadan bu bankaya koşup duran, kat kat kumaşlar içinde gezinen insanlara öğretmesi ve sürekli hatırlatması gereken gerçektir, nasihattir.

insanın alem değiştirmesi, yada modern tabirle bir boyut değiştirme olayıdır. sıkça hatırlanmasında fayda vardır. nefsin hevasına ve heveslerini dizginlemek de en güzel ilaçtır. hatırlanmasındaki diğer bir fayda ise uzun hayaller kurmaya engel olur.

ölüm; lezzetli bir yemeği iştahla yerken, kötü bir haberle kaşığın elimizden düşmesine benziyor,o yemek artık yenir mi, yine tatlı mıdır? ölüm de böyle işte bütün hevesi, isteği kursakta bırakıyor.

"hangi güzel yüz ki toprak olmadı? hangi ceylan göz ki yere akmadı?"

varın bundan sonra dünya hakkında ne planlar yaparsanız yapın, yüzümüz toprak olacak, gözümüz yere akacak, kaçınılmaz sonumuz bu.

ne kadar aciziz...
ve ne kadar farkında değiliz.
inanamıyorum.

tüm canlıların bir gün tadacağı şey.

peygamber-i ekber buyuruyorlar ki:ölüm, müminin tuhfe-i cânıdır”sâhibine, rabbine canını hediye etmesidir, tuhfedir.

fethi gemuhluoğlu,dostluk üzerine

"ölüm de, tıpkı yaşam gibi, yaşlıya
yeni doğandan daha yakın değildir." diyor halil cibran 'ölüm' için..

bugün iki 'ölüm' haberi aldığımdan, şunu anladım ki, ölüm geride kalanın da kalbini yumuşatıyor. kızdığınız biri bile olsa vefat eden, üzülüyor, kötü söz edemiyor, aynı kin ve öfkeyi sürdüremiyor, hatta yerine merhamet duymaya başlıyorsunuz. çünkü bir gün onun yerinde biz de olacağız.
"i̇nna lillahi ve inna ileyhi raciun."
(bkz:mehmet ali birand)

alnımda şakırdayan sarışın vuslattır.

karanlık ile daha çok hatra gelendir.