mehlika sultan

yahya kemal beyatlı şiiri..

mehlika sultan'a ã¢şık yedi genç
gece şehrin kapısından çıktı;
mehlika sultan'a ã¢şık yedi genç
kara sevdã¢lı birer ã¢şıktı.

bir hayã¢let gibi düny㢠güzeli
girdiğinden beri rü'yã¢larına;
hepsi meshã»r, o muamm㢠güzeli
gittiler görmeğe kaf dağlarına.

hepsi, sırtında abã¢, günlerce
gittiler içleri hicranla dolu;
her günün ufkunu sardıkça gece
dediler: "belki son akşamdır bu."

bu emel gurbetinin yoktur ucu;
dã¢im㢠yollar uzar, kalb üzülür;
ömrü oldukça yürür her yolcu,
varmadan menzile bir yerde ölür.

mehlika'nın kara sevdã¢lıları
vardılar çıkrığı yok bir kuyuya,
mehlika'nın kara sevdã¢lıları
baktılar korkulu gözlerle suya.

gördüler: "aynada bir gizli cihan...
ufku çepçevre ölüm servileri..."
sandılar doğdu içinden bir an
o, uzun gözlü, uzun saçlı peri.

bu hazin yolcuların en küçüğü
bir zaman baktı o vã®ran kuyuya.
ve neden sonra gümüş bir yüzüğü
parmağından sıyırıp attı suya.

su çekilmiş gibi, rü'y㢠oldu!.
erdiler yolculuğun son demine;
bir hayã¢l ã¢lemi peyd㢠oldu.
göçtüler hep o hayã¢l ã¢lemine.

mehlika sultan'a ã¢şık yedi genç,
seneler geçti, henüz gelmediler;
mehlika sultan'a ã¢şık yedi genç
oradan gelmiyecekmiş dediler!..

yahya kemalin şiirinde kavuşulamayan sevgili olarak geçen kişidir.

kaf dağının ardındaki ulaşılması imkansız dünyalar güzeli.