kendi kendine gülmek

delilere isnat edilen bir eylem olmakla beraber aslında her insanın uygulamaya koyduğu bir olaydır.hiçbir baskıya maruz kalmada salt bir gülücük çıkar ortaya.en kalitelisinden.
(bkz:kendi kendine konuşmak)

yanınızda oturanın yapması üzerine kafanızdan geçen şu düşüncelerden ibarettir: lan üzerimde bi şey mi gördüler ki? saçlarım mı dağınık? burnum mu aktı ki la? kafamda kepek mi var? fauller mi eğri? ne var la bendeeee... diye adamı cinnete sürükleyecek bi olay.

kendisini dinlemekten uzak olan insanlardan ayrı olarak, kendine katlanabilmenin en doruk noktasıdır. düşünürken farkedemediğin bir senin var olduğunu kabul ettiğin andır. kısaca : ideal ben ve gerçek ben arasındaki çatışmanın tahammül seviyesini aştığı anda ortaya çıkan durum.

- niye güldün?
- hiç... kendi kendime güldüm.
- kendi kendine gülenlere ne denir biliyorsun değil mi?
- hı hıı...

kendine gülmekle başlar, kendi haline ağlamakla neticelenir.

hiç bir etki altında kalmadan gülebilmek salt mutluluk ifade eder.

yolda yürürken kendi kendime güldüğümü fark edip, insanların beni deli zannedeceklerini düşünüp, gülüyorum(*)... orhan veli kanik

genelde yolda tek başına yürürken segilenir; içinden kendi kendine konuşan insan kendisine tepki vermesin mi? orada bir şeyler oluyor ki gülüyor, kaş göz hareketi falan yapıyor, biz bilmesek de neler döndüğünü.

en kötüsü dersin ortasında olması sınıfta komik bir durum olmaz o yüzden herkes sinirli bakışlar atar.

ağlamak nasıl ki genelde(*) kendi kendine yapılan özellikle hatırlamak üzerine gerçekleştirilen bir eylemse aynısı gülmek için de geçerli olabileceği için en az kendi kendine ağlamak kadar normaldir.