bazen sessizlikte dolan iki çift gözün konuşuşu, onlarca kelimenin savrulup anlaşılmamasından daha açık ve net anlatır istediğini. sessizlik...bazen hangisini anlatsam, nereden başlasam bilemiyorum diye düşünürken dışa yansıyan haldir.kimi zaman bozulan bir şeydir, birileri patır kütür gelir hayatına demem dediğin o büyük sözleri söyletip bozar sessizliğini.olacak ya, kader bu... zaman zamanda oturtur seni sevr dağının,hiranın tepesine gönül kabeni seyrettirir tıpkı peygamberin gibi.sessizlik kimi için öc almak için kuvvet toplayan bir aslanın hazırlanış ve bekleyiş süresidir...ah sessizlik sen neymişsin...sükut haliyle iç içe...evet sessiz, çünkü kendini dinliyo...ama asıl sukut ve sessizlik dışta değil içte...dış susmuşta ne olmuş içteki bıdır bıdır. bir susmuyorki, ihtirasları, alınganlıgı, kendine yedirememeleri, neden kinin sonucunu kanter içinde arayışı, nasibi olmayanın arkasına yaktığı ağıtları, benim istediklerim deyip derdine düşüşleri, yüzlerine söylemediği sözleri içinde merhametsizce haykırısları, -mışlı -muşlu davranışları için içinde kopan alkış ve ıslıkları ve bunların bir türlü bitmeyişi.ooooy oy!dil susmuş, sessizleşmişim ne fayda içimdeki susmayınca, peygamberi gibi susması allahı düşünmek olmayınca,bir gün öleceğini anlamakla kalmayıp gereğini yapmadıkça, herkesin bozukluğunu gördügüm o aynayı kendime tutup eksiklerimi görmedikçe kimi kandırıyorum acaba.?vay anasına!bu yaziyıda sessizce yazdım...güya...soruyorum şimdi içimdeki çenesi düşüğe,gerçekten sessiz ve sükut ehli misin kadere razı olan yoksa sessizmiş gibi yapıp beni mi kandıriyosun?yapma,kandırma.... hiç olmazsa susta adam sansınlar bari...
asıl olan şey, sessizliğin olmadığı veya bozulduğu yerdir seslilik. aslımıza dönelim. ne demiş büyükler az ye, az uyu, az konuş.
göğe bir süre bakıp gözleri kapatınca daha sağlıklı bir şekilde dinlenen şeydir.
gereksiz konuşmayıp yerinde konuşanların büründükleri hal veyahut sıfat
susan dil olsa bile konuşan gözler vardır. susan dil olsa bile konuşan suskunluklar vardır. velhasıl hakikatte olamayandır. bir şeyler veya birileri sussa bile duyduğumuz veya duyamadığımız hakikatler konuşur yamaçlarımızda.
bağıra bağıra susmaktır...
işin aslında kafamızda ki düşüncelerin sustuğu an.
sessizliğin sesini dinlediğimiz lahza.
dışarıda ki tüm sesler sussa bile insanın içindekini susturamadığı zaman mümkün olmayandır.(bkz:vicdanın sesi)
bazen umursamazlik,bazen düşüncelerin dibine tüm fonksiyonlari kilitlemek,bazen fırtına oncesi anlar...
