kendini sevmek

ne kadar uğraştıysam da yapamadım. kendimi sevemedim bir türlü. bu sevememenin nefrete, nefretin de tiksinmeye zamanla evrildiği bir süreç geçirdim. geldiğim noktada kendini umursamayan, kendisinden hiçbir beklentisi olmayan, aksi bir durumda en acımasız bir şekilde kendini aşağılayan birine dönüştüm.

dün aynaya baktığımda gördüğüm şeyden korktum. birdenbire sinsi bir canavara bakıyormuş gibi yoğun bir his yaşadım. kafamın içinde "bu aynada gördüğün kişiden daha büyük bir düşmanın yok" cümlesi yankılandı.

halbuki gördüğüm ben değil miydim? fakat kendine en büyük zulmü reva gören de ben değil miydim? evet, bendim. kafamın içinde yankılanan o ses belki de beni kurtarmaya çalışıyordu. kendine en büyük eziyeti yine kendin yaptın ve yapmaya da devam ediyorsun! bu yanlış gidişatı durdurmayacak mısın?

bunun farkındayım. yıllardır farkındayım. ama gecenin bir vakti beni uyutmayan bu farkındalık sorunu çözmeye hiçbir zaman yeterli olmadı. farklı bir şeye ihtiyacım var sanki. ama ne?

i̇nsan bazen, sıkıntılarını gerçekten anlayan, yargılamayan ve bunları dinlemekten sıkılmayan birinin varlığını arıyor.

buradaki mesele kendini sevmekten ziyade sevmekle alakalı. kendini sevmeyen sanki başkalarını seviyor mu? sureten... bir yerde sevginin olması için pişmanlık, kaygı ve korkunun bulunmaması gerekir. peki bu saydıklarım neyle ilgili: geçmiş, gelecek ve düşünce. demek ki sevginin olması için insanın bunların üstünde bir hale bürünmesi ve orada kalması lazım. aksi halde bu "soruna" bulduğu her çözüm birkaç ay-yıl sonra tekrar gün yüzüne çıkar. aynı sorular tekrar sorulur. i̇nsan, düşünce ve zamanın üstünde yine insandır. bunu hissetmek ve korkmadan üzerine gitmek lazım. i̇nsan, düşünce ve zamanı adeta aklın bir unsuru gibi kabul ettikten sonra psikolojik seviyeye taşımazsa sevgi artık sorun olmaktan çıkar. i̇çten gelen ve hoş bir kabulle karşılanan bir şeye dönüşür. çünkü "kendimi sevmeliyim", "insanlar neden beni sevmiyor", "kendimden nefret ediyorum" gibi her düşünce-şartlanma aslında düşük bir konumdadır. beynine sahip olabilen, onun her dediğini şeksiz kabul etmeyen insan için sadece birer yanılsamadır. sevginin yeri bunların elinin ulaşamayacağı bir yerdedir.

başlık altında konuyu devam ettirebiliriz. yıllarca bu ve benzeri konularda okuma yaptım, kendimce tecrübeler edindim. birbirimize faydamız dokunur inşallah.