güzel yanları elbette vardır ama düşünüldüğü zaman bulunamaz o ayrı...
acemiliklerin tecrübeye giden yolunda paspas olurlar, kabul.lakin her daim kendileri baş parmak olarak görülür.suç onların üzerine kalsa da kardeşlerin onların üzerinde sorumlulukları vardır yeri gelir ana baba dahi onlara danışır ve bu güzel bi duygudur diye düşünüyorum acizane.
bir de evin en küçüğü olmak vardır, galiba mesele olgunlukta büyük olmaktır, yaş ondan sonra gelir.
anne-babaya vekalet etmektir.
adına ev denilen büyük bir laboratuvar ortamında,çeşitli psikolojik deneylere tabi tutulan, büyük çocuk olarak tabir edilen acınası kobaylardır.