hep abi ve abla özlemi çekiyor olmaktır.
kardeş kahrına katlanmak zorunda kalan mazlum varlıktır.
her şeyine özenilen, en çok vakit,enerji belki de para harcanan çocuktur. lakin tecrübesizlik bunların hepsini alır götürür.
(bkz:esrahan)
(bkz:sevgilime bir kefen)
adına ev denilen büyük bir laboratuvar ortamında,çeşitli psikolojik deneylere tabi tutulan, büyük çocuk olarak tabir edilen acınası kobaylardır.
anne-babaya vekalet etmektir.
bir de evin en küçüğü olmak vardır, galiba mesele olgunlukta büyük olmaktır, yaş ondan sonra gelir.
acemiliklerin tecrübeye giden yolunda paspas olurlar, kabul.lakin her daim kendileri baş parmak olarak görülür.suç onların üzerine kalsa da kardeşlerin onların üzerinde sorumlulukları vardır yeri gelir ana baba dahi onlara danışır ve bu güzel bi duygudur diye düşünüyorum acizane.
