çocukluğumuzun oyunu.şöyle ki;
bir araya gelen çocuklar çeşit çeşit mahalle oyunlarından birinde karar kılardı.eğer bu oyun kayış kızdı ise kemeri olan kişi oyunu başlatırdı.herkezi bir yere toplar ayrılmamasını tembih ederdi.sonra onların göremeyeceği bir yere gider kemerini saklardı(bir ağac dalı, toprağın altı, su borularının içi vs.).sonra diğerleri çağrılırdı. aramaya başlarlardı.bulunana kadar arayanlarda yüksek bir heyecan hakimdi.zira hemen yanı başınızdaki "canciğer" arkadaşınız bunu düşündüğünüz an kayışı bulabilir, size duygusuzca vurmaya başlıyabilirdi.
i̇nsanda ali cengiz damarı da uyandırırdı oyun; bazen bulan kişi cebine falan saklar, "kale"ye yakın bir yere gider kemeri "şeytan böyle gülerdi heralde" dedirten bir surat ifadesiyle çıkarır her kaleye kaçmaya çalışana okkalı bir kemer vururdu.
oyunun kendi terimleri de vardı.kemeri saklayan kemere uzak olanlara soğuk, yakın olanlara sıcak derdi.hatta çok soğuk ve çok sıcağı ifade etmek için "yanıyo" "kaynıyo", "buz" "dondum dondum" gibi tabirler kullanılabilirdi.i̇nce mesajlar da içerirdi ayrıca; "hakan oralar çok soğuk üşüdüysen biraz gökhanın yanına git." gibi.
tabi ne kadar vahşice bir oyun olsa da kendi içinde bir beyefendiliği de yok değildi.belden yukarı vurulmazdı.kapri giyenin bacağına vurulmazdı.kemerin demir kısmını kullanmak kesinlikle yasaktı.
ayrıca bazen kemer bulunmazdı.bu durumda saklanacak başka bir nesne bulunur, ağaçtan koparılan bir dal ile de "vurma" eylemi gerçekleştirilirdi.
güzeldi, şiddet içerse de tüm mahalle oyunları gibi o kültür içinde insanları ayırmaz bir arada tutardı.
(bkz:yağlı kayış)
bir araya gelen çocuklar çeşit çeşit mahalle oyunlarından birinde karar kılardı.eğer bu oyun kayış kızdı ise kemeri olan kişi oyunu başlatırdı.herkezi bir yere toplar ayrılmamasını tembih ederdi.sonra onların göremeyeceği bir yere gider kemerini saklardı(bir ağac dalı, toprağın altı, su borularının içi vs.).sonra diğerleri çağrılırdı. aramaya başlarlardı.bulunana kadar arayanlarda yüksek bir heyecan hakimdi.zira hemen yanı başınızdaki "canciğer" arkadaşınız bunu düşündüğünüz an kayışı bulabilir, size duygusuzca vurmaya başlıyabilirdi.
i̇nsanda ali cengiz damarı da uyandırırdı oyun; bazen bulan kişi cebine falan saklar, "kale"ye yakın bir yere gider kemeri "şeytan böyle gülerdi heralde" dedirten bir surat ifadesiyle çıkarır her kaleye kaçmaya çalışana okkalı bir kemer vururdu.
oyunun kendi terimleri de vardı.kemeri saklayan kemere uzak olanlara soğuk, yakın olanlara sıcak derdi.hatta çok soğuk ve çok sıcağı ifade etmek için "yanıyo" "kaynıyo", "buz" "dondum dondum" gibi tabirler kullanılabilirdi.i̇nce mesajlar da içerirdi ayrıca; "hakan oralar çok soğuk üşüdüysen biraz gökhanın yanına git." gibi.
tabi ne kadar vahşice bir oyun olsa da kendi içinde bir beyefendiliği de yok değildi.belden yukarı vurulmazdı.kapri giyenin bacağına vurulmazdı.kemerin demir kısmını kullanmak kesinlikle yasaktı.
ayrıca bazen kemer bulunmazdı.bu durumda saklanacak başka bir nesne bulunur, ağaçtan koparılan bir dal ile de "vurma" eylemi gerçekleştirilirdi.
güzeldi, şiddet içerse de tüm mahalle oyunları gibi o kültür içinde insanları ayırmaz bir arada tutardı.
(bkz:yağlı kayış)
