hep taze olan bir acının insanın yüreğinde var olmasının sonucudur her gün üzülmek.hüzün mutluluklar gibi gelip geçici değildir.gelip yerleşti mi bir gönle, geri gitmesi yapacağı en son iştir.bu yüzden her gün daha fazla acıtır insanın içini.her gün biraz daha kanatır.uzaklaşmaya çalışarak, hayata tutunmaya çalışmak, günlük olayların içerisine karışıp, onlarla oyalanmak da çare değildir.ne kadar uzaklaşsanız da gelip tarumar eder içinizi.o kadar çaba, o kadar kaçış aslında boşunadır ve bir anda yıkılmaya mahkumdur.sonrasında bu durumun iyi yönlerini de keşfetmeye başlar insan.zamanla bu hüzün olgunlaştırır insanı, hayata daha farklı bakmaya başlar.hepsinden yeni sonuçlar çıkarır ve her biri için tek tek şükreder yaradana..
