“bir tüccar oğlunu mutluluğun gizini öğrenmesi için bilge bir insanının yanına gönderir. bilge yanına gelen çocuğun eline içinde iki damla yağ olan bir kaşık verir ve malikânesini dolaşmasını söyler; ama dolaşırken kaşığın içindeki yağı dökmemesini ister. tüccarın oğlu sarayı gezerken elindeki kaşığın içindeki yağı dökmemek için uğraştığından etrafındaki hiçbir şeye dikkat edemez, malikânedeki güzelliklerin farkına varamaz. bilge kişinin yanına döndüğü zaman bilge ona saraydaki acem halılarını ve muhteşem bahçeyi nasıl bulduğunu sorar. fakat tüccar’ın oğlu bunların hiçbirini göremediğini itiraf eder. o zaman bilge bir kez daha gezmesini ama bu sefer etraftaki güzelliklere dikkat etmesini tembih eder. bu defa tüccarın oğlu her yeri altınlarla, ipeklerle, değerli halılarla süslü olan malikânenin içinde hayranlıkla dolaşırken elindeki kaşığa ve içindeki yağa dikkat edemez. bilge kişinin yanına döndüğünde her şeyi çok beğendiğini anlatır. bilge kişi de ona kaşıktaki yağın ne olduğunu sorar, tüccarın oğlu mahcubiyet içinde, kaşığa dikkat edemediğini ve yağı döktüğünü fark eder. bunun üzerine bilge kişi şunu söyler: “mutluluğun gizi, dünyanın bütün harikalarını görmektir; ama kaşıktaki iki damla yağı unutmadan.”paulo coelho-simyacı
