eski evlerde bahçe duvarları insan boyunu aşar ve evlerin sokağa bakan bir penceresi olmazdı.
evler sokağa dış dünyaya değil avluya, içe belki de kalbe bakardı. duvarlar mahremiyeti
korurdu. bahçede gezinen çocuklar ve kadınlar bu günkünden daha fazla rahat ederlerdi
evlerinde insanların bir ayağı bahçeler sayesinde toprakta olurdu. ekmek kırıntıları duvar
üstlerine saygı ile konulur, kuşlara yem olması arzulanırdı. sonradan balkonlar çıktı, bahçeler
yaşanılası değil bakılası birer nesneye dönüştü. balkonlar evimizin mahremiyetini sokağa
taşıdıkça yüzümüzdeki edep perdesi de sökülmeye başladı.