sıkıcılığını tercüme eden kişinin becerisine bağlamıştım lakin değilmiş. klasikleri okumaya başladıktan sonra ilk beşe koyduğum bu kitabı yarım bırakıp kırmızı ve siyah'a başlamıştım. sonrasını hatırlamıyorum. galiba dünya klasikleri okumamaya yemin etmişim, aldığım tüm kitapları birilerine hediye ettim. aradan yıllar geçti, bu iki kitabı dışarda tutup yeniden başlayayım dedim. bu defa da bu tür romanlar okuma yaşı eşiğini geçtiğimi fark ettim. nasip değilmiş.
