anneannemin evinde zenith dikiş makinesi vardı. tüm teyzelerim, teyzelerimin arkadaşları o makineyi kullanmayı bilirlerdi. toptan kumaş alırlardı. i̇çlerinden bir fedai herkes ne istiyorsa onu dikerdi... eskiyen eteklerini pijama yaparlardı. alt kısımları yırtılsa kısaltıp küçük çocuklara giydirirlerdi. en son temizlik bezine dönüştürürlerdi. son dönemde hepsi tembelleşti. hazır giyime yöneldi. artık kendi istediklerini değil sektörün dayattıklarını giyiyorlar. seçim imkanlarını suni bir şekilde tatmin ediyorlar. fiyat olarak da ancak sektörün dayattıkları arasında kıyas yapabiliyorlar. çoğuna ise pahalı diyorlar. bu işin piyasasını tam olarak bilmiyorum. kanaatim yanlışsa düzeltin lütfen. kapitalist düzendeki seri üretim başlangıçta ev terziliğini pahalılaştırdı. verilen emekle de kıyaslayınca cazibeyi düşürdü. sonrasında makine kullanmayı unutan neslin çocuklarına sıra gelince firmalar istediği ürünü istediği fiyata satma imkanına kavuştu. bugün şikayetin bir karşılığı var mıdır, zannetmiyorum.
