hüzün

insanı diri tutan sebep.

bana ebubekiri bir sevdayı, hicreti anlatan söz peygamber efendimizin(s.a.v) dediği gibi la tahzen.

hüzün peygamberinin ümmetiyiz,hüznümüz eksik olmaz bizim,hüznümüz can dostumuz.

hüzün gönlü besler.
nar- ı beyza

kalbin zekatıdır hüzün..

hüzün yaratan içinse vardır bir karizması, ama kullarla münasebetinizden kaynaklı acılarsa elinizi ayağınızı nereye koyacağınızı bilemez olursunuz... yanlış durum için harcıyorsunuzdur enerjinizi..

mutluluğun baki olmadığını hatırlatan bir nimettir.

sızıdır taaa en içten gelen ben geldim deyip kapıyı vurmayan daimi misafir.

abdülkâdir geylânî hazretleri şöyle buyurmuştur:

“mü’min, insanlara karşı yüzüyle sevinçli olduğunu gösterir. fakat kendi mahzundur... mü’minin tefekkürü, düşünmesi, ağlaması çok; gülmesi azdır. tebessümü ile kalbindeki hüznü gizler. dışarıda geçimini temin etmekle uğraşıyor görünür, hâlbuki kalbi rabbini anmakla meşguldür. çoluk-çocuğu ile uğraşıyor görünür, fakat kalbi rabbi iledir.
hırsı, şımarıklığı, azgınlığı ve dünyaya düşkünlüğü bırak! sevincini ve neşeni biraz azalt! biraz hüzünlü ol! bil ki peygamber efendimiz, başkalarının kalbini ferahlatmak için tebessüm buyururlardı...”

dalgalanan deniz, yanan bir geniz eşliğinde.