küçükken belki 7-8 yaşlarında allah ile konuştuğumu zannederdim. kız kardeşimle aynı odada kalırdık, uyku vakti geldi mi ilk olarak kuran kursunda öğrendiğim ve her gece yatmadan önce okunmasının önerildiği "21 besmele"yi parmak hesabı yaparak çeker kendi kendime bir şeyler söyler , kendimce allah'a derdimi anlattığımı zannederdim. sonra kardeşime derdim ki :"gizeeemm biliyor musun , ben allah ile konuşuyorum" . o da gülerek "allah ile konuşulmaz ki.." derdi...belki çocukluğun verdiği saf duygular ile öyle sanıyordum ,bilmiyorum...ama niyazım odur ki o saf çocuk hala kalbimin kuytu köşelerinde de olsa oralardadır. zira kalplerin körleştiği, insanların ruhen birbirlerine sağır kesildiği , fücur yağmurlarının sağanak sağanak yağdığı şu çağda o saf çocuğa , safiyane duygulara, çıkar gütmeyen samimi tebessümlere çok ihtiyacım(ız) var...
