dertli sözlük yazarlarının şiirleri – dertli sözlük

dertli sözlük yazarlarının şiirleri

yer köprü
gecenin karanlığında
parlıyor gelinliğin
ay vuruyor döşüne
serin ve ürkek suları
sen düşürdün peşime
kayacıkların arasında
yosun tutarak bekledim
güneş yüzlü sabahın
işık kırbacıyla uyandım...
diğer yazılanları okumak zorunda olmadığımız başlık(*). şiire gelince hiç denemişliğim yok ama bir deniyelim bakalım:

görmeden sevdim ben dertli sözlük yazarlarını,
görmeden tanıdım huylarını tavırlarını,
hele beni az bi' dinleyin sözlük ahalisi;
kimi içten, kimi sabırlı; kimisi kararlı.

hem kafiyeli, hem de 15 heceli, ben yazdım, tek başıma.(*)(*)
şiir yazmak için bayağı bi' aşağılara inmek lazım gelen başlık, ben inene kadar da ilham kaçtı(*). bi' daha ki sefere artık.
yaşarsın
yorulursun
kendi kendine konuşursun
susarsın,bu kez oturur sorarsın
nedenlerini önüne koyar
evire çevire onlara bakarsın
kalkar yaşamaya kaldığı yerden devam edersin
sonra eline bir sürü cevap tutuştururlar
tek tek sorularını bulursun
yerlerine itina ile koyarsın
ve birgün cevaplarını elinden alırlar
tüm soruların başı boş kalır
yaşamaya ara verirsin
soruların başına geçer
soruya soruyla cevap vermeye çalışırsın
bu kez yorgunluğa alışmış bir bünye
devamında yorgunluğun tanımını bıkkınlık olarak hissettirir sana
sorusuz,cevapsız,nedensiz,sonuçsuz bir hayat fizanda dahi olsa
onu aramaya kalkacak gücü kendinde bulursun da
verdiğin mücadeleyi sürdürecek gücü çoğu zaman kendinde bulamazsın.
beyin izliyorum birkaç dizi
beyinleri sadece birkaç dizi
haydi taklide papağanlar
şimdi görelim sizi
göğün altından rahmetli muştularla göçtüler
kılıcın ve kının dahilindeydi ömür
bastıkları yer bahçelendi
tohum verdi filiz verdi ekin verdi
kubbelendi çöller
göğün altından, altından...
şair diyorlar her şiir yazana,
yazar diyorlar eline kalem alana..
dilden dökülenleri toplamak için bir boş sayfa,
bir de yazıya ömrü yetecek bir kalem midir tayfa?
şair necip fazıl, kelimelerin bittiği nokta!
o mu şair, eline kalem alan herkes mi yoksa?
bir fark olmalı değil mi oysa?

3 sene önce yazdığım, şiir yazmamam gerektiğini ispatlayan satırlarım...
düşümdeki çevre

koskoca ormanlar
eğleniyor insanlar
mis gibi kokuyor
güller ve leylaklar

hayvanlar yaşıyorlar
sevimlice dertsizce(*)
i̇şte bu benim
düşümdeki çevre

havasında kiri yok
denizinde çöpü yok
ormanın da külü yok
yaşıyorum düşümde

denizin mavisinde
ormanın yeşilinde
yaşıyorum şimdi ben
düşümdeki çevrede

i̇lkokuldaki ödüllü şiirim.(*)(*)