şiddetli yağmurla beraber gelen film izleme dürtüsü

psikolojik mi, romantik mi, sosyal gerçekçi bir dürtü mü bilemiyorum, fakat iyidir. herhalde psikolojiktir. yani dışarda şiddetli yağmur var, ses var. hayat yok gibi. yağmur sokakları ve şehri kapatıyor işgal ediyor gibi. sen de içerideyken dış dünyanın kapalılığı hissiyle içeriden başka bir dünyaya açılmak onu seyretmek istiyorsun. açıyorsun filmi bağlanıyorsun. irlanda'nın güneşli asfaltlı kavgalı fakir çetelerle dolu insanlı insansız sokaklarına temas ediyorsun.

(bkz:yağmur ve alkış)

(bkz:adama nefes aldıran göğsü genişleten alnı serinleten filmler)

(bkz:rain man)

(bkz:sweet sixteen)

yağmurlu havalarda izlenebilecek en iyi filmlerden olması hasebiyle:

majidi'nin filmi baran'ı izleme dürtüsüdür.

(bkz:p.s i love you)

(bkz:the matrix)

bu gelen dürtü genelde korku filmi izlemeye sürükler.

yağmur bir felaketten çok rahmet ve ferahlık olsa da dürtü icabı bu sefer başarılı bir felaket filmi geliyor.

(bkz:28 weeks later)

sevdiğini düşünürken efkarlanıp romantizme bağlama sonrasında kendini filme verip uçan sineğe dahi ağlayan ruh halinin bi benzeri gibi gibi bişey gibi sanki.