içinde bulunulan devri kınamak

sanırım herkesin yaptığı bir şey. az çok her insan bugünü yererken dünü övüyor. halbuki günü kınayıp dünü öven kişi aynıdır.

hz. âdem’in bile kendi diliyle şöyle dediği aktarılır:

"şehirler ve üzerinde yaşayanlar değişmiş
yeryüzü çirkinleşmiş ve toza bulanmış"...

(bkz:keşkeler dönemeci)

yani nasil bir sey ki bu herkese bulasiyor bir yastan sonra. bugunun yaslilari simdiyi kinar; yarinin buyugu yarini kinayacak. gencler ise ani yasadiklarindan midir nedir bosvermislerin cesmesinden iciyor. haliyle kinayacak yer kalmiyor. o yuzden bana gore; bu sanki yetiskinlere ve yaslilara has bir ozellik gibi. hayir anneler, babalar bir de yasli teyzeler gecmise ozlem duyuyorlar da biz ona nostalji diyoruz. sozun kisasi; icinde yasadigi devre ayak uydurup kendi degerlerinden vazgecmeyip mutlu olabilenlere hayat guzel.