içinde bulunulan devri kınamak

sanırım herkesin yaptığı bir şey. az çok her insan bugünü yererken dünü övüyor. halbuki günü kınayıp dünü öven kişi aynıdır.

hz. âdem’in bile kendi diliyle şöyle dediği aktarılır:

"şehirler ve üzerinde yaşayanlar değişmiş
yeryüzü çirkinleşmiş ve toza bulanmış"...

(bkz:nostalji tehlikesi)

her devrin azgınları mevcuttur ve kişi o devrin parçasıdır. ali şeriati'nin i̇nsanın dört zindanı kitabında dediği üzre; "her devri insan kendisi içinde bulunduğu hale getirir ve uzun zaman boyunca da bu zindanlarından kurtulmaya çalışır."

(bkz:keşkeler dönemeci)

kınadığı şeyleri farkında olarak ve ya olmayarak kendiside yapmıyorsa ve en önemlisi kınadığı şeylerin değişmesi için harekete geçiyor, kınanacak unsurları dert ediniyor derman aranıyorsa ne hoş..yoksa ne boş, hep laf anca laf..

katılmadığım bir davranıştır . devrin hastasını düzelteceğine boş boş konuşmak mantıklı değil. bu bir çeşit kıvırmaktır bence.

dünya belki her geçen gün kötüye gittiği içindir bu kınamalar.

tembellerin, gayesizlerin elini taş altına koymaktan kaçınanların sığındığı ikinci kale.(ilkinden daha faydalıdır)
ilki için (bkz:herkez yapıyor)

yani nasil bir sey ki bu herkese bulasiyor bir yastan sonra. bugunun yaslilari simdiyi kinar; yarinin buyugu yarini kinayacak. gencler ise ani yasadiklarindan midir nedir bosvermislerin cesmesinden iciyor. haliyle kinayacak yer kalmiyor. o yuzden bana gore; bu sanki yetiskinlere ve yaslilara has bir ozellik gibi. hayir anneler, babalar bir de yasli teyzeler gecmise ozlem duyuyorlar da biz ona nostalji diyoruz. sozun kisasi; icinde yasadigi devre ayak uydurup kendi degerlerinden vazgecmeyip mutlu olabilenlere hayat guzel.

(bkz:bu devirde selam verilecek adam da kalmadı)