hayata bağlanmak için elzem olan his. geçen kuzenimle konuşurken hiç umutlanmıyor oluşumu gururla söyledikten sonra kendimi umutlanırken yakaladım. insan kendini kontrol edemeyebiliyor. belki de en güzel yani budur. ruhumuzun umuda ihtiyacı var. biz istemesek de ruhumuz ona tutunacak.
bir tohum gibidir. toprağa eker ve meyve vereceği günü sabırsızlıkla beklersin.
beklentilerden ve istekteklerden ötürü oluşan güven duygusu.
eminönünde balık tutanları saatlerce başında bekleten.
hayatı kaba hatlarıyla değil, detaylarıyla yaşayan insanların asla kaybetmedikleri besin kaynağı.(bkz:hayata bardağın dolu tarafından bakmak)
son nefesi verene dek kaybetmememiz gereken duygu,inançtır...(gbkzl: : çıkmadık candan umut kesilmez)
cahit külebi şiiri.yorgunsun uzaklardan gelmişsinyitirmişsin ne varsa birer birer.bir sağlık,bir sevinç,bir umutonlar da nerdeyse gitti, gider.dost bildiğin insanların yüzleriaynalar gibi kapkara.suyu mu çekilmiş bulutlarındönmüşsün kuruyan ırmaklara.taşlara düşen saat gibine artı ne eksi.bir sağlık, bir sevinç,bir umut hikaye hepsi...
korkuyla beraber imanın tamamlayıcısıdır. korku ile ümit arasında yaşamak. cehennem korkusu, cennet ümidi. ya da allah'ın cemalini görme ümidi, allah'ın cemalinden mahrum kalma korkusu.
kaybedilmemesi gereken duygu
