okurken hep "keşke bu düşüncelere kapıldığında yanında olsaydım" diye geçirdim içimden. belki bir faydam olurdu. sonrasında benzer şeyleri yaşadığımı fark ettim. insan kendini kainaatta hep özel görüyor ama bir yönüyle o kadar adi bir varlık ki bunu görmüyor. basitlik, aleladelik neden kötü bir şeydir anlamıyorum. henüz bitirmedim ama okurken aldığım birkaç notu paylaşıyorum:
insan bazen bir fikrin/inancın kıyısında bir ömür yaşar. her şey ufak bir harekete bağlıdır. bu hareket meydana geldiğinda tek başına 40-50 yıllık bir değişime neden olur. gariptir.
herkesin her şey bir onun başına geliyormuş hissi ile herkesin aynı şeyleri yaşayıp aynı tepkileri vermesi ne tuhaf.
insan kötü/yanlış düşüncelerinde de pekala samimi olabilir.
yaşama sevinci ile ölüm korkusu birbirini nakzeden şeyler değildir.
insan bazen bir fikrin/inancın kıyısında bir ömür yaşar. her şey ufak bir harekete bağlıdır. bu hareket meydana geldiğinda tek başına 40-50 yıllık bir değişime neden olur. gariptir.
herkesin her şey bir onun başına geliyormuş hissi ile herkesin aynı şeyleri yaşayıp aynı tepkileri vermesi ne tuhaf.
insan kötü/yanlış düşüncelerinde de pekala samimi olabilir.
yaşama sevinci ile ölüm korkusu birbirini nakzeden şeyler değildir.
