kendimi ait hissetmediğim ortamdan uzaklaşmak.
kibirli insanların burnunun sürttüğünü görmek mesela.
yaradan mevlamın gücüne gitmeyecekse yok.
halbuki önceden sabah güneşinin penceremden odama vurması bile içimi kıpır kıpır ettirirdi. çikolata yemek, sevdiğim bir çizgi filmi izlemek büyük bir mutluluk kaynağıydı. mesela kuzenlerimle bir araya gelmek, alışveriş merkezine gitmek, duştan çıkınca sobanın yanına uzanmak, cuma günü istiklal marşını okurkenki o an veya pikniğe gitmek vs...
ama şimdi... en son ne zaman bu tür bir his yaşadım diyorum, sanırım yaklaşık 15 yıl önce falan. ne değişti?
mesela sabah kalktığımda penceremden içeriye ışık vurursa eyvah işe geç kaldım diyorum. çikolata zaten sağlığa zararlı hem nedense tadını alamıyorum artık. kuzenlerimin çoğu benim gibi evlendi hepsinden uzak düştüm. çizgi film, dizi vs izlemek zaman kaybı, yanına uzanabileceğim bir soba yok, hafta sonu tatil kavramı bir yetişkin için geçerli değil vs.
eskiden beni mutlu eden her sıradan şey şimdi bir stres kaynağı oldu. ama bence esas korkunç olan şey beni ne mutlu ederdi hayatta diye düşündüğümde aklıma hiç bir şeyin gelmiyor oluşu.
ek: sağlık, aile, maişet gibi pek çok nimetin içindeyken nasıl mutlu olmaz diyen olursa ona verecek cevabım haklısın olur. ama bu nimetler dahi şükrünü ifa edemediğim için hesap endişesiyle beni sancılı düşüncelere sevk ediyor.
halbuki önceden sabah güneşinin penceremden odama vurması bile içimi kıpır kıpır ettirirdi. çikolata yemek, sevdiğim bir çizgi filmi izlemek büyük bir mutluluk kaynağıydı. mesela kuzenlerimle bir araya gelmek, alışveriş merkezine gitmek, duştan çıkınca sobanın yanına uzanmak, cuma günü istiklal marşını okurkenki o an veya pikniğe gitmek vs...
ama şimdi... en son ne zaman bu tür bir his yaşadım diyorum, sanırım yaklaşık 15 yıl önce falan. ne değişti?
mesela sabah kalktığımda penceremden içeriye ışık vurursa eyvah işe geç kaldım diyorum. çikolata zaten sağlığa zararlı hem nedense tadını alamıyorum artık. kuzenlerimin çoğu benim gibi evlendi hepsinden uzak düştüm. çizgi film, dizi vs izlemek zaman kaybı, yanına uzanabileceğim bir soba yok, hafta sonu tatil kavramı bir yetişkin için geçerli değil vs.
eskiden beni mutlu eden her sıradan şey şimdi bir stres kaynağı oldu. ama bence esas korkunç olan şey beni ne mutlu ederdi hayatta diye düşündüğümde aklıma hiç bir şeyin gelmiyor oluşu.
ek: sağlık, aile, maişet gibi pek çok nimetin içindeyken nasıl mutlu olmaz diyen olursa ona verecek cevabım haklısın olur. ama bu nimetler dahi şükrünü ifa edemediğim için hesap endişesiyle beni sancılı düşüncelere sevk ediyor.
