etrafıma kendimi izah ederken kelimelerin kifayetsiz kalması, yalnızlığım en büyük derdimdir. çünkü kelimeler kalıba sokulmuş his öbekleridir. yani her kelimenin umumun zihninde bir karşılığı var. siz kelime kullanırken o öbekleri karşınızdakine gönderirsiniz. o da herkesin anladığını anlar. ama bir kelime asla o öbekten ibaret değildir. arkasında kişinin kemalatı saklıdır. kemalat ne seviyede ise o öbekciğin niteliği ve tesiri o seviyede artar. fakat artan bu tesir, karşıdaki kişinin anlama kabiliyetiyle sınırlı bu seferde. çok girift bilmeceler bunlar. konuşmak yerine sarılmak. susmak. yürümek. belki çok daha tesirli. ve yonuzzade'nin birlikte susacağı birlikte yürüyeceği dostu yok. (*) daha ne olsun. dertli sözlükle hemdem olmak biraz da bundandır işte. dertli sözlük arada içimi döküp gömlek cebimde sakladığım adört kağıdı gibi. hayırlı sahurlar.
